STAMPEDE

 

Spannend. Voor het eerst betraden Skip en ik een weiland dat begraasd wordt door Galloway runderen. Dit zijn imposante harige, zwarte grazers zonder horens. Ze lopen er vrij rustig in een groepje van een stuk of tien. Aangezien we Skip als jong volwassene adopteerden, wisten we niet hoe hij zou reageren. Skip bleef aangelijnd en we hielden ruimschoots afstand. Er gebeurde niets. De koeien stonden vlijtig te grazen en negeerden iedereen. Het is een drukbezocht wandelgebied waardoor ze gewend zijn aan (onaangelijnde) honden en mensen. Skip was gladweg niet geboeid door de logge donkere dieren.

Ik was wel onder de indruk van de imposante runderen en de aanbeveling op het groene bordje om een afstand van 25 meter in acht te nemen, nam ik royaal. We verkenden meerdere malen het terrein. Soms moesten we dicht langs de wilde beesten onze weg vervolgen.

Laatst was er geen rund te bekennen. Skip werd losgekoppeld van de lijn en sjeesde het veld in. In de verte zagen we ze uiteindelijk toch staan. Ik besloot om ruim voor die plek te keren. Skip volgde me keurig. De keer daarna leek het erop dat de kust weer veilig was. Een leeg weiland. Skip kreeg de vrijheid. Plotseling doken tussen de hoge struiken, waar ze graag liggen te herkauwen wanneer het warm is, een paar runderen op. Aan het formaat te zien, leken het vrouwtjes met een wat ouder kalf erbij. Het kalf rende vrolijk op Skip af. Samen maakten ze bokkensprongetjes. Het zag er geinig en onschuldig uit. Zelfs de dames rund keken geamuseerd toe: och, dat jonge grut.

Sindsdien was ik een beetje over mijn angst heen. We bleven wel voor de zekerheid op veilige afstand. Bij een volgende wandeling speelde Skip weer kort met het kalfje en dook zelfs een keer onder zijn poten door. Ik vervolgde mijn weg, zodat Skip me zou volgen. Het bleek dat het kalfje als chaperonne niet zijn bevallige tantes had, maar Pa Galloway die liet merken dat hij hier niet van gediend was. Brede neusgaten in een dreigende schuddende kop en een scharende beweging met een van zijn achterpoten was voldoende om ons duidelijk te maken dat híj hier de baas was. We moesten zelfs door laagwater vluchten om op veilige afstand te blijven. De stier genoot duidelijk van zijn machtspositie. Ik dacht zelfs dat ik hem stiekem zag gniffelen toen we ons uit de voeten maakten.

De keer erop besloot ik om Skip aangelijnd te houden al was er in de wijde omtrek geen rund te bekennen. Wij waren immers te gast in hun leefgebied. Welnu, dat vonden zij inderdaad. Blijkbaar hebben ze een goed geheugen, want ze hadden ons al op afstand herkend. Met zijn allen vormden ze een zichtbaar cordon vanaf de waterkant tot aan het hek en versperden zo het pad voor ons. We zagen ons genoodzaakt het weiland via het poortje direct weer te verlaten om een heel eind verderop het gebied pas weer in te kunnen. Onbegrip, was de boodschap niet duidelijk overgekomen? Door Skip vast te houden, had ik toch respect getoond?

Later die week hoorde ik van een buurtbewoner die uitzicht op het weiland heeft dat er een stampede was geweest. Een bazin wilde haar hond uitlaten. Terwijl ze bij het poortje stond, kwamen de runderen massaal aangehold en bleven, dicht langs het hek bij de poort, staan. De vrouw heeft zich uiteraard uit de voeten gemaakt. De vraag blijft waarom de runderen op hol sloegen. Was het omdat de verzorger van de kudde in aantocht was? Bepaalde tijden van het jaar worden ze namelijk bijgevoerd met extra hooi. Of meenden ze in de blonde Labrador die exact dezelfde vachtkleur als onze Noorse Buhund heeft, Skip te herkennen en wilden ze koste wat koste de toegang tot het gebied barricaderen? Of beeld ik het me allemaal maar in en maak ik ons ten onrechte hoofdrolspelers in bovenstaand verhaal?

uit de dikke pil: Skipkluifjes