DE GEBETEN HOND

uit de serie losse flodders

Onze IJslandse Hond Katur viel een beetje de voorgeschreven rasstandaard uitgevallen. De weinige keren dat we een tentoonstelling bezochten was het nodig om met de schofthoogte te smokkelen. Tijdens onze dagelijkse wandelingen ontstonden door zijn forse voorkomen weleens schermutselingen met tegenliggers. De officiële reden die we naar buiten brachten was: jaloezie. Katur was aantrekkelijke hond. Het kon niet anders als dat andere honden afgunstig waren.

De feitelijke oorzaak waardoor ruzie ontstond was dat Katur net te groot was voor een middenslag hond, en te klein voor een groot formaat. XL-exemplaren twijfelden of ze hem de baas konden. Een krachtmeting moest dat uitwijzen. Katur ging trouwens nooit op onbekende reuen af, maar vielen ze hem lastig dan was hij niet te beroerd om een robbertje te vechten.

Zo is het met opvolger Skip prettiger wandelen. Hij is echt een allemansvriendje en kan met iedereen goed opschieten. Er is maar één hond die hij niet kan velen. Zij woont helaas aan het einde van onze straat. Het is de achterbakse teef die ooit heel geniepig in Katur heeft gehapt. Skip gaat er vreselijk tegen te keer. Ik vermoed dat hij blaft uit angst. Terecht want ook hij is een potentieel slachtoffer.

Het onvermijdelijke gebeurde. De eigenaren van de teef waren op vakantie. Hun Chow Chow lieten ze achter bij de buren die haar zouden verzorgen en uitlaten. ’s Avonds laat wilde de buurvrouw nog een blokje om met de hond. Terwijl zij nietsvermoedend de voordeur afsloot, trok de hond zich onverwacht los van de riem. De teef had al lang in de gaten dat Skip aan de overkant van de straat liep en zag haar kans schoon. Ze greep hem meteen vast. Dankzij de adequate reactie van W. beperkte de verwonding van Skip zich tot een gat ter grootte van een stuiver. De beet werd verzorgd en de genezing verliep voorspoedig. Skip had wel pech dat hij een week lang niet het water in mocht vanwege infectiegevaar.

De oppas kwam de volgende ochtend vragen hoe het met Skip ging en of er kosten waren. We waardeerden de belangstelling, maar we wilden er geen drama van maken. De eigenaren zijn sympathieke mensen en er was geen sprake van blijvende schade behalve het gekrenkte ego van Skip. Enkele weken later, op een veel te vroege morgen, laat ik Skip zonder goed op te letten, op de automatische piloot, los bij het hondenveld. Uiteraard net als de bewuste teef daar is. Nog een mazzel dat zij wel aangelijnd was.

Skip vliegt er als een dolleman op af. Ik vrees het ergste: hij gaat revanche nemen. Skip blijft echter op twee meter afstand van zijn vijand staan en bedient de hond blaffend en snauwend van repliek. Zijn goedmoedige aard verbiedt hem om te vechten, maar hij wil duidelijk gezegd hebben dat hij geen watje is. Na dit incident had ik gehoopt dat ze quitte staan, dat de kwestie hiermee afgehandeld was. De situatie verslechterde zelfs en ze kunnen elkaar niet meer luchten of zien.

Wanneer de teef (of een van haar familieleden!) voor onze voordeur verschijnt, mokt Skip net zolang tot ze om de hoek van de straat verdwenen zijn. Zelfs de luid spelende radio biedt geen soelaas. Ondanks dat hij haar niet kan zien, weet hij gewoon dat ze in de buurt is. Het is of een sterke of Skip heeft een zeer gevoelig reukorgaan. Wij vinden het best overdreven, maar voor beide honden is het glashelder: this town ain’t big enough for the both of us!

De geschiedenis kreeg tweemaal een onverwacht staartje. We waren koud op de parkeerplaats gearriveerd. Op het terrein liepen allerlei opgetogen soortgenoten los, waaronder een zwarte Chow Chow met de filmsterachtige naam Bibi. Skip keek ons verbolgen aan. Dachten we hem nou écht voor de gek te kunnen houden door zijn gezworen vijand een kleurspoeling te geven en tussen soortgenoten weg te stoppen? Heus, meenden we nou werkelijk dat hem dat vroeg of laat niet zou zijn opgevallen?

Skip stuift met een sneltreinvaart op de look-a-like af. Zijn nekharen rechtovereind en klaar voor een heftige scheldpartij. Pas dan bemerkt hij dat het warempel wel degelijk een andere hond is. Skip probeert zijn gezicht niet te redden en laat een glunderende lach op zijn snoet zien door zelfs zijn bovenlippen om te krullen. Ideaal dat Skip zo’n onwijs gevoel voor humor heeft. We lagen in een deuk.

We schrijven dezelfde periode, ongeveer drie jaar later. Op een duffe morgen gaan we de hoek om. Het flatgebouw ontneemt alle zicht. In de bocht de loslopende Chow en een suffende baas. Wat kan er gebeuren in luttele seconden, denk je. De teef bedenkt zich geen seconde om van de gelegenheid gebruik te maken. Voordat Skip het registreert en ik de baas kan waarschuwen, slaat de hond toe en hapt Skip in zijn achterste. Mijn voet trapt richting botte kop, de baas grijpt haar op tijd weg. Sorry, eigen hond eerst! De baas heeft moeite om de bitch in bedwang te houden. Skip en ik maken ons uit de voeten, voordat de hond zich uit de houtgreep wurmt.

Later zal blijken dat er geen blijvende schade is, maar toch: een beurse bips, een snee in zijn anus en een tegenbeet in zijn staart zijn het resultaat van de onverhoedse aanval. Skip gedraagt zich de resterende dag timide en wil niet zitten. Ik stop een luchtig briefje in de bus, waarin ik laat weten dat het gebit van hun hond nog dik in orde is en of ze voorgoed willen beseffen dat hun hond geen allemansvriendje is en aan de lijn hoort. Ze blijven vriendelijke groeten, maar geven geen reactie op de onhebbelijke gebeurtenis.

uit de dikke pil: Skipkluifjes