Skip
verafschuwt sinds vorige zomer langdurig gerinkel van een specifieke
jongensfietsbel. We hadden gehoopt dat deze irreële angst door de lange winter
uit zijn geheugen was gewist, dat het ventje zijn fietsje was ontgroeid, was
geëmigreerd of een andere hobby had gevonden. Helaas. De speeltuin achter ons
huis werd zaterdag bevolkt door kinderen die een hele middag om het hardst
kresen en gilden, en het adhd’ertje bleef rondjes draaien op zijn fietsje
inclusief aanhoudend gerinkel. Skip afleiden hielp even. Je kunt niet bezig
blijven met het uitputtende keeperspelletje en kluitjes van links naar rechts op
het gazon gooien. Skip kon het uiteindelijk niet meer aanhoren en vertrok net als
Bor de Wolf naar het enge bos - zijn die
ouders soms doof? Het enge bos ligt op kantoor onder mijn bureau waar irritante
geluiden niet doordringen. Tegenwoordig noteer ik drukke en rustige middagen op
de kalender. Op de zevende dag van de week hebben gezinnen bij aantrekkelijk
weer hun zondagse uitstapje. Maandag en dinsdag blijven de kinderen op de
tussenschoolse opvang. Skip kan dus drie dagen ongestoord buiten genieten van
het zonnetje en de hemelse rust voordat op woensdagmiddag het kabaal losbarst.
Na de grote vakantie stoort het geluid hem niet weer. Maar de volgende zomer is
het weer hetzelfde liedje. Er moet eerst gewenning optreden.
uit de dikke pil: Skipkluifjes
.JPG)
