Nooit
gedacht dat ik en plein public in het beklaagdenbankje zou staan. Ik ben een
slechte hondenmama. Terwijl ik achter mijn pc werkte, stootte Skip mij enkele
malen subtiel aan. Dat doet hij anders nooit. Hoeft ook niet, want ik lees de
wensen van zijn ogen. Omdat hij kortstondig wat minder uitloop krijgt vanwege
zijn gekwetste linkerachterpoot, dacht ik dat hij mij uit verveling porde. De
werkelijkheid bleek veel schrijnender. De zielige dorstige ‘patiënt’ moest zich
via de trap naar boven slepen omdat daar wél een gevulde waterbak stond - de
tuindeur naar de vijver was om begrijpelijke reden dicht en zijn drinkbak in de
keuken was kurkdroog. Deerniswekkend. Via deze openbare weg biecht ik met het
schaamrood op mijn kaken het voorval op en beloof plechtig dat dit nóóit meer
voor zal komen.
uit de dikke pil: Skipkluifjes
.JPG)
