Ter gelegenheid van hun verjaardag togen we met Skip naar Best om aldaar met broer Kiran en zijn eigenaren een klein feestje te bouwen. We kozen een prachtige lentedag uit, zodat de honden heerlijk in de indrukwekkende tuin van de familie konden ravotten en wij, onder het genot van koffie met verse Limburgse vlaai, gezellig konden keuvelen over onze oogappels.
De broertjes lijken als twee druppels water op elkaar. Op het moment dat Skip en Kiran elkaar voor het eerst zagen, keken ze in de spiegel. Even stonden ze aan de grond genageld. Daarna vlogen ze elkaar in de poten. Felicitaties over en weer. Volgens een oud Noors gebruik begroetten ze elkaar met een neuskus. Urenlang hebben ze gespeeld, gerend en elkaars snuitjes gelikt. Was de herkenning vanwege de bloedband, hun gelijkvormige uiterlijk of omdat ze nestgenootjes waren geweest? Het was prompt dik aan tussen de broers. De eeneiige tweeling was voor ons baasjes nauwelijks uit elkaar te houden. Identificatie geschiedde aan de hand van de halsband.
De beide reutjes werden overvloedig door Annelita op allerlei lekkers getrakteerd. Maar honden hebben nooit genoeg. Dochter Farah probeerde stiekem boven op de trampoline van haar koek te happen. Dat hadden de niet-voor-een-gat-te-vangenbroertjes snel in de smiezen.
Moe gespeeld volgde het
afscheid. Maar wie is wie? Met de juiste hond reden we terug naar het Zuiden.
Exact op die dag werd in Best de vijfjaarlijkse grootscheepse Rampenoefening
gehouden. We troffen nogal wat obstakels aan op onze route. De terugreis duurde
dubbel zolang. Dat hadden we graag over voor zo’n weergaloos feest. Kirans
hondenouders vonden de beide broertjes zo spontaan met elkaar omgaan dat ze een
huisgenootje voor Kiran hebben bijbesteld: pup Ymar. Wat een feest zal het daar
elke dag worden!
uit de dikke pil: Skipkluifjes
.JPG)
.JPG)