 |
| Skip kent de procedure |
We hebben eeuwig een excuus. Je koopt te overvloedig in, of kookt in te royale hoeveelheden. Een acceptabele vrijbrief voor overgebleven restjes is dan om ze aan je trouwste vriend te geven. Of aanwezige gasten vinden de bedelende hondenblik onweerstaanbaar en voeren hem stiekem onder de tafel, terwijl je toch uitdrukkelijk gevraagd had dit te laten. Zou de term ‘Geef mijn portie maar aan Fikkie’ een hint zijn en is het daadwerkelijk nodig om aan jouw eigen kookkunsten te gaan twijfelen?
Alle honden lijken door de koudegolf hongeriger. Blijkbaar bouwt hun lichaam voor of tijdens deze periode vetreserves op. Normaal trim je dat er wel weer af, maar de weken durende gladheid maakte het onmogelijk om te joggen of de hond langs de fiets te laten lopen. Met dat snertweer vonden de meesten het trouwens allang best in hun behaaglijke korfje.
Vanmiddag, in het silhouet van een bleek zonnetje, viel het me zomaar op. Skip zit strak in zijn vel. Om het zekere voor het onzekere te nemen, spoedden we met ‘gierende banden en loeiende sirenes’ naar de dierenarts waar de weegschaal prominent in het voorportaal prijkt. De hond is een hele kilo aangekomen. Help! Hoogste tijd voor een afvalrace. We schakelen direct over naar alarmfase 2: het afschaffen van tussendoortjes, afgepaste hoeveelheid brokken (normaal kieper je maar wat in zijn bak) en meer beweging.
De regen heeft sneeuw en ijs verdreven. Er is weer kleur in
het landschap. De dagen lengen en dat geeft ons extra tijd om een fikse
wandeling te maken. Het kardinale punt voor de meeste eigenaren is echter om
smekende ogen en kwijlende bek te trotseren. Wanneer Skip om iets eetbaars
vraagt, is mijn onwankelbare antwoord: ‘Juist omdat ik heel veel van je hou, krijg je niks’. Probeer het
eens. Het werkt … vooral voor de baas!
 |
| Skip probeert te foetelen |
.JPG)
