 |
| Skip slidderend op een gletsjer |
De meerderheid heeft zijn zin gekregen. Na het gekwakkel ging de temperatuur alsnog fiks onderuit. Over het hele land ligt een weliswaar laagpolig, doch wit korrelig tapijt. In Friesland heerste kort elfstedenkoorts. In Limburg barre tijden langs de rivier.
Een containerschip vaart voorbij. Het draagt de naam: Antarctica, ik verzin dit niet. Aan de snorharen van Skip hangen miniatuurijspegeltjes. Zijn kin ziet eruit alsof die in de poedersuiker is gedoopt. Hij schijnt er geen last van te hebben. Zonder dat ik mijn loopneus kan zien, weet ik dat die knalrood is. Mijn halfbevroren vingers kan ik nauwelijks bewegen. Het is afzien bij -14.
Skip probeert een gletsjer replica te bedwingen die ontstaan is door de golven die op de oever zijn uitgewaaierd. Zijn achterpoten slippen, terwijl hij met zijn voorpoten omhoog krabbelt. Het lukt hem wonderwel. Normaal gesproken mag hij zich nooit op verraderlijk, bevroren water begeven. Het ijs kan zomaar onbetrouwbaar zijn.
Terug bij het stoplicht gebaart een vrouw meerdere malen haar bejaarde retriever te laten zitten voor het oversteken. Hij toont zich onwillig. Met een koekje probeert ze hem over te halen. Hij volhardt in zijn staande houding. De kwijldraden die uit zijn begerige bek lopen, bevriezen acuut. Zij heeft niet door dat zijn weigering alles te maken heeft met de steenkoude ondergrond die hij onder geen beding tegen zijn dun behaarde achterhand wil voelen.
Aan de overkant van de straat danst een dashond op het
trottoir. Het is een komisch gezicht. De oorzaak is minder leuk. Luie bewoners hebben
pal voor hun huis een overdreven lading zout bestrooid. Hadden ze de stoep niet
even milieuvriendelijk kunnen vegen voor dat beetje? Het helpt mij eraan te
herinneren onderweg goed op te letten. Thuis likt Skip zijn koude voeten, nadat ik zijn poten thuis heb afgedroogd, schoon. De volgende wandeling moet ik niet vergeten een vochtig doekje mee te
nemen om mogelijke brandende voetzooltjes mee te blussen.
 |
| IJsje? |
.JPG)
