BOB

Skip en Wim op het terras bij 't Vaerhoes Steyl

Het is laat in de middag. We besluiten de auto te parkeren en een lange wandeling te maken. Halverwege belanden we op een terras. We vertoeven er op de rand van zon en schaduw. Skip heeft vanuit zijn lommerrijke rustplaats een fraai uitzicht op de oever. Wij bekomen van de warmte door te genieten van een koel blond biertje. Er valt van alles te zien en we amuseren ons opperbest. Het is gezellig en we nemen er nog een.

Bij de volgende bestelling vindt Skip het welletjes geweest. Wim heft zijn glas. Alvorens hij een slok kan nemen, legt Skip een poot op zijn arm. ‘Wat is er aan de hand?’ vraagt Wim. Skip piept. ‘Misschien wil hij ook wat te drinken?’ opper ik gevat. Skip trekt zijn neus op voor alcohol. Bovendien heeft hij zojuist voor, na en tijdens het zwemmen zijn dorst buitensporig gelest. Voor de zekerheid loop ik met hem naar een nabijgelegen groenstrookje, zodat hij eventueel een extra behoefte kan doen. Maar daar is het hem niet om te doen, blijkt.

Ik nestel me weer in het hippe comfortabele kuipstoeltje. Wanneer Wim opnieuw een poging doet het glas aan zijn getuite lippen te zetten, legt Skip weer een poot op zijn arm. Hij kijkt hem dwingend vragend aan. Dan begrijpen we het pas. Onze oplettende hond geeft een verkapte waarschuwing. Zijn twee consumpties niet meer dan genoeg als je nog achter het stuur moet om thuis te komen? Inderdaad waren we helemaal vergeten dat we op de terugweg nog een stuk moeten autorijden.

Er ontstaat een levendige discussie op het terras. Zou de hond echt weten wie BOB is? We nemen de proef op de som en bestellen bronwater. Zie daar, Skip gaat met een gerust gevoel onder het tafeltje liggen. Met zo’n hond kan je (veilig) thuiskomen!

uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)