Het is gedaan
met de rust. De bossen zijn in het weekend wederom overbevolkt door stadse
toeristen die een groenbeleving willen meemaken. De stranden worden
overspoeld door vakantiegangers en dagjesmensen die een bruin tintje willen
halen. In parken en plantsoenen heerst een drukte van jewelste bij de zoveelste
gezellige picknick. De mooi-weer-wandelaars-zonder-hond willen de natuur ervaren als uit een plaatjesboek. En daar staan zelden honden in.
Voor hond en begeleider is de stilte de zonzijde van de winter. Buiten kun je bijna overal ongestoord met je hond naar toe. Andere wandelaars zie je zelden. Dan hebben wij de ruimte en wordt er oogluikend toegestaan dat je hond losloopt. Met het eerste zonnestraaltje begint de ellende en de vervuiling weer. Onverlaten die achteloos hun afval, vaak in het zicht van een vuilnisbak, in de natuur deponeren. Tourfietsers, joggers, wildkampeerders, verveelde jeugd en (illegale) vissers laten nagenoeg allemaal hun sporen na. Voor de eigenaren van honden met coprofagie is het voortaan extra oppassen geblazen.
Dat de meeste stranden per 1 mei overdag taboe voor honden zijn, is begrijpelijk. Dat is mede in hun eigen belang, want hitte kan desastreuze gevolgen hebben. En dat er in bepaalde gebieden in dit seizoen bedreigde vogelsoorten broeden die met rust gelaten moeten worden, dat snapt een ieder. Maar waarom elk voorjaar de bekende Nederlandse tolerantie verdwijnt, en sterk de nadruk wordt gelegd op het weren van honden of het verbannen aan de riem, blijft een raadsel.
BOA's (buitengewoon opsporingsambtenaren) staan trappelend van ongeduld in de aanslag met hun bonnenboekjes om ongehoorzame hondenbezitters – de paria’s van de huidige maatschappij - te bekeuren. Ondanks dat er bijna twee miljoen geweldige honden in Nederland leven, wordt er (te) weinig rekening met ze gehouden. Gemeentes zullen dit tegenspreken, want: zij hebben toch uitlaatstrookjes aangelegd en bordjes geplaatst (bij piepkleine) grasveldjes - meestal gesitueerd langs een drukke weg - waar de hond zich he-le-maal mag uitleven. Wij, hondeneigenaren, weten wel beter.
Begrijpt me niet verkeerd. Ik gun iedereen zijn uitjes en verzetjes. Zijn of haar zoveelste hangplek, (wel) omheinde speelplaats, jeu de boules- of golfbanen die in overvloed worden aangelegd. Maar waarom blijven deugdelijke voorzieningen voor honden zo achtergesteld en is een gedoogbeleid ver te zoeken? Vanwaar die aversie? Heeft het te maken met het negativisme dat in vroeger eeuwen rondom honden hing. Oefenen bepaalde religies indirect invloed uit op het openbaar beleid? Zijn opinies tegenwoordig zo bepalend dat de honden van nu daar nog steeds voor moeten boeten? Wordt het juist in deze gelovige maand gewoon niet eens tijd om vergevingsgezind te zijn. Het is eeuwig zonde dat de trouwste vriend van de mens niet de ruimte krijgt waar hij recht op heeft.
Terwijl ik naar aanleiding van de aanwezige rommel in het park me enorm opwind en mijn grieven in gedachten uit, heeft Skip met succes het zoveelste achtergebleven maaltje van illegale kampeerders opgespoord en verschalkt. Op zulke momenten verlang je echt naar oktober. Het weer is weliswaar minder aangenaam, maar eindelijk hebben we de natuur weer voor onszelf en zie je alleen de echte flora- en faunaliefhebbers: hondenmensen.
.JPG)
