De lente lonkt. In ons postcodegebied is
er een opvallend verse voorraad pups aangevoerd. Snoezige minihondjes met een
nog blanco geheugenchip die hun baasje zelf voor het grootste gedeelte mag
invullen. Bij natuurtalenten verloopt de opvoeding als vanzelf; zij genieten
volop van hun nieuwe aanwinst. Andere (onervaren) eigenaars zie je worstelen.
Zij moeten wezenlijk meer moeite doen om het gewenste resultaat dat ze voor
ogen hadden, te verkrijgen.
Tijdens het emotionele relaas van een vertwijfelde eigenaresse - een vet hip modepopje - lees ik tussen de regels door dat ze te veel bezig is om het haar hondje naar de zin te maken. Goed bedoeld, maar in combinatie met onervarenheid en onzekerheid is een pupje zo verpest. ‘Mijn hele jeugd heb ik van een knuffelhondje gedroomd en nu ik eindelijk op mijn roze wolk zit, is die zo anders als ik me had voorgesteld. Ik begrijp niet waarom ze zo’n vals kreng is, in plaats van gewoon lief. Ik doe toch alles voor haar?’ Ik kan me haar deceptie goed voorstellen. Maar met het hondje is weinig mis, behalve dat ze door en door verwend is. Het meisje had niet door dat ze zich liet ringeloren.
Ik probeer haar met een kwinkslag duidelijk te maken dat ze zich gedraagt als een adorerende fan. ‘Je hoeft toch niet aan alle grillen toe te geven? Mocht jij van je ouders altijd alles?’, vraag ik. ‘Nuh-uh.’ Ze schudt heftig met haar hoofd van nee. ‘Het is ongeveer net zoals grenzen stellen bij de opvoeding van kinderen’, stel ik. ‘Snap je?’ Haar gezichtje klaart op. Ineens begrijpt ze het: ‘Ik moet een zorgzame, onvermurwbare hondenmama worden.’ Hardop nadenkend: ‘En honden moeten ook leren, net als schoolgaande kinderen. Cool, dan gaan we samen op cursus in matching trainingspakjes.’ Skip lacht wijs om zoveel onnozelheid. Het modepopje neemt het hondje onder haar arm, en hup, weg is ze. Ik denk dat het met zoveel positivisme met ‘mams en dochterlief’ vast goed gaat komen.
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)
.JPG)
