Say cheese! |
Diezelfde middag schrobt de assistente de pilaar naast de ingang van de praktijk schoon. Zo te zien wordt er veelvuldig en dankbaar gebruik van gemaakt door zenuwachtige reutjes. Skip laten we van te voren goed uit. Problemen met de dierenarts heeft hij niet; in de wachtkamer ben ik nerveuzer dan hem.
Voor Skip is een bezoekje aan de dierenarts meer een feestje. Hij kijkt zijn ogen uit wanneer andere honden die eerder naar binnen mogen dan hij, tevergeefs hun poten op de gladde vloer schrap zetten om te voorkomen dat ze de praktijkruimte ingegleden worden. Deze keer heeft een, zich in alle bochten wringend, fret in een kattenreismand zijn volledige aandacht.
Is het Skips beurt dan wandelt hij statig de praktijkruimte binnen alsof het de première van een of andere kaskraker betreft waarin hij de hoofdrol speelt. Heerlijk vindt hij al die persoonlijke aandacht, het gefriemel aan zijn oren en het betasten van zijn lijfje. De injectienaald met de beschermende dosis glijdt ongemerkt onder zijn huid en weer terug. Het ledigen van de anaalzakjes vindt hij een minpuntje, echter een kniesoor die daar op let. Skip is al helemaal gefocust op de grote glazen pot met Pedigree markiesjes die op de balie staat. Na afloop mag hij bij de receptie zijn beloofde traktatie ophalen. En zo’n snoeperige hond als hij, krijgt er minstens twee!
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)