Het hondenbos is een waar paradijs voor onze jonge woudloper. Je ziet hem echt genieten wanneer hij aan het jagen is en avontuurlijke hindernissen neemt. Af en toe zien we de witte pluim van zijn staart boven het groene gebladerte uitsteken. De jachtbel die aan zijn halsband bevestigd zit, zorgt ervoor dat we hem goed kunnen volgen. Het gerinkel is waarneembaar tot een afstand van circa 100 meter.
Exact 55 minuten trekt hij voor zijn mini safari uit. Op elk kruispunt staan we even stil om oogcontact te maken. Haastig maar zichtbaar rent hij met een boogje om ons heen. Deze terugblik dient als een retourmelding: ‘Ik houd jullie wel in de gaten, hoor!’ Als de tijdregel om is, meldt hij zich vanzelf. Je kunt van tevoren roepen, maar dat heeft werkelijk geen zin.
Momenteel bevinden we ons op het laatste stukje van de route, vlakbij de parkeerplaats. Hier wil Skip nog wel eens treuzelen. Het is aangenaam weer en ik gun hem wat reservetijd. Aan de overkant probeert tevens een ongehoorzame Boxer namelijk tijd te rekken en eigenlijk ben ik wel benieuwd hoe zijn bazin de hond naar de auto gelokt krijgt. Onbewust neurie ik zachtjes ’en we gaan nog niet naar huis …’
Geamuseerd volg ik het schouwspel. De vrouw loopt steeds in richting van de Boxer, maar de hond schuift steeds een stukje verderop en kijkt haar daarbij niet aan. Zij trapt duidelijk in de bekende valkuil. Nu wordt het pas echt een provocerend spelletje en de hond zakt door zijn voorpoten en daagt zijn bazin duidelijk uit. Dit ga je dus nooit winnen, denk ik. Na een kwartiertje van tevergeefse achtervolgingen, is haar geduld op en loopt ze naar de auto. Uiterlijk vrolijk ‘doei’ roepend, sluit ze met een harde klap het portier en rijdt een stukje weg. Een originele aanpak en het werkt zelfs. De hevig hijgende Boxer geeft zich gewonnen en heeft zich er letterlijk en figuurlijk bij neergelegd. Het vooruitzicht om achtergelaten te worden, lijkt hem toch niet optimaal, zeker nu hij bekaf is.
Intussen
heeft Skip zich vrijwillig gemeld en geniet hij van het meegebrachte bakje met
water in de auto. De bazin en ik wisselen kort van gedachten. Ik vraag of haar
hond kan klokkijken. Misschien kunnen ze dan ook een tijdslimiet afspreken? Ze
moet er wel om lachen en vraagt of het echt werkt. Ik antwoord: ‘Alles draait
om vertrouwen.’ Ze zal het thuis met haar hond bespreken voor een volgende
keer. Voor vandaag is haar geduld genoeg op de proef gesteld.
uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)
.JPG)
