Wordt het mij weleens teveel, dan spiegel ik me aan Skip en maak pas op de plaats. Als ik hem daar zo in ultieme tevredenheid zie liggen, denk ik: waar maak ik me eigenlijk druk over? Zijn leventje is overzichtelijk: slapen, eten, wandelen, spelen en knuffelen. Hij heeft zijn hondse zaken goed voor elkaar. Dankzij zijn natuurlijke aanleg om zijn wensen (ook wat hij niet wil) duidelijk te maken, wordt aan al zijn behoeften én meer voldaan.
Eigenlijk kan het leven best ongecompliceerd zijn. Het is een kwestie van prioriteiten stellen en organisatietalent, want allemaal hebben we hetzelfde aantal uren in een dag. Daarom maak ik nooit goede voornemens aan het begin van een nog blanco jaar. Ik kijk gewoon elke dag naar Skip en geniet, net als hij. Dat gevoel moet ik proberen vast te houden. Toch nog een voornemen.
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)