Na weken van overdreven zonneschijn is de verlate herfst onvoorzien in nevelen gehuld. Onderweg door de stad naar het bos passeren ons dichte mistflarden. In het bos zelf kan je geen hand voor ogen zien. Skip krijgt uit voorzorg de bel om: zien we hem niet, dan horen we hem in elk geval. Hij blijkt totaal geen plannen te hebben om de benen te nemen. Door de zachte temperaturen is de mollenmaand verlengd en dat betekent: van de ene naar de andere molshoop huppen en graven ... continu graven.
Welbeschouwd is die graafmanie vandaag ideaal, zo kan ik hem onmogelijk uit het oog verliezen. Maar het is waterkoud en ik blijf liever in beweging. Terwijl ik wat in zijn buurt rondscharrel, verzin ik ter plekke een variant op het kruimel strooien uit Hans en Grietje. Op de witte bast van tien omgevallen berkenstammen leg ik een mini mergkoekje neer, onopvallend door het wit op wit.
Ik meld Skip dat er een smakelijke speurtocht op touw is gezet. Daar heeft hij wel oren naar. Samen volgen we het uitgezette spoor. Zelden hoef ik hem bij te sturen of aanwijzingen te geven. Het achtste koekje dat op een beschimmelde boomstomp ligt, zorgt voor verwarring. Hij vindt niets. Ik maan hem zorgvuldiger te zoeken. Hij kijkt me trouwhartig aan: er ligt écht niets. ‘Misschien heb je het eraf geduwd of heb je het toch op en wil je meer?’, beticht ik hem vragend. Hij reageert gekwetst: hoe kan ik denken dat hij jokt? Hij krijgt het voordeel van de twijfel. Liefdevol stop ik hem een koekje toe.
Bij de een na laatste verstopplaats flikt hij hetzelfde kunstje. Aha, dus toch! ‘Nee, slimmerd, daar trap ik niet meer in. Er resteert nog één koekje, ga dat maar zoeken.’ Dan signaleer ik in de spar naast ons een grijzig eekhoorntje. Rap klimt het spiraalsgewijs hoger de boom in. Hij (of zij?) blijkt de bandiet en verraadt zich door het witte brokje dat tussen de kaakjes geklemd zit. Ik kan het diertje geen ongelijk geven. Een mergkoekje is een welkome afwisseling op die eeuwige noten en zaden als wintervoorraad.
Skip heeft het eekhoorntje eindelijk ook
ontdekt. Hevig snuivend en jankend springt hij tegen de spar. Hij is niet
meer te houden. Na enige tijd gefrustreerd geblaft te hebben, accepteert hij
dat zijn variatie op het dagelijkse menu niet zal bestaan uit verse eekhoorn
gevuld met heerlijk koekjesmerg. Hij moet het doen met de troostprijs: mijn
laatste koekje.
.JPG)
.JPG)