ZONDAGMORGEN

 

Een ijskoude zondagochtend. Het is druk op de dijk. Gelokt door de stralende zon komen wandelaars poolshoogte nemen. Ze zijn benieuwd hoever de rivier zich heeft teruggetrokken. Is het pad al begaanbaar, zijn de zwanen terug op hun oude stek en zijn die enge rattenvallen inmiddels opgehaald? Zwoegende groepjes joggers in identieke korte broek en knalrode benen passeren struiken die eruit zien als volgestouwde kapstokken. Op het houten bruggetje zit een slanke blonde Labrador stokstijf. De volwassen herplaatser woont sinds kort in onze wijk. Saar heet ze. Ze vindt ons aardig en wacht op ons. Gisteren wilde ze ook meelopen, ik heb haar toen naar haar baas teruggebracht. Vandaag is hij niet in beeld, daarom mag Saar ons vergezellen. Na een klein half uurtje hoor ik haar naam roepen. Zij reageert niet. Ik besluit de baas weer tegemoet te lopen. ‘Bedankt voor het uitlaten’, grapt hij. Ik dien hem van repliek: ‘Da's dan vijf euro.’

Intussen is een springerige Shih Tzu in een frontale omhelzing met Skip verwikkeld. We zijn duidelijk in trek vandaag. Het krullerige hondje van nog geen jaar heeft de meest sprekende ogen die ik ooit gezien heb. Skip wurmt zich los en zet het op een rennen. Zij erachteraan. Beide laven zich na enkele rondjes aan het Maaswater waar een Friese Stabij en een zwart exemplaar van onbekende origine scharrelen. De laatstgenoemde geeft geen krimp als hij compleet onder de waterspiegel verdwijnt. De vrouw die bij de Shih Tzu hoort, fluit indringend, ze is benauwd dat haar hondje de zwarte achternagaat.

Skip is alweer op zoek naar een schaars konijn. Rond de feestdagen zijn er nogal wat afgeschoten door jagers, en uiteraard heeft het hoogwater verdrinkingsslachtoffertjes geëist. Ik spot als eerste een vet konijn en roep naar onze speurneus: ‘Kijk, links, konijnen!’ Hij rent onmiddellijk naar rechts. Ik roep: ‘Nee, andere kant links.’ Een jonge vader met een krijsende baby in de wandelwagen die ons gadeslaat, schiet in de lach: ‘Ik wist niet dat er nog meerdere kanten bestonden. Prachtige hond heeft u, trouwens. Lijkt me heerlijk, zo’n ochtendwandeling.’ Hij zegt het bijna afgunstig. Skip toont trots een karkas van een watervogel dat hij gevonden heeft tussen het achtergebleven afval op de oever. Witte veertjes kleven in zijn bek. ‘Ja, enig!’ antwoord ik.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)