Augustus. Elke zomer trap ik weer in dezelfde valkuil van twijfel. Met argusogen volg ik de verrichtingen van Skip, mijn van oorsprong Scandinavische hond, die in een wel heel trage versnelling gaat. Ik ben bezorgd dat hij iets onder de leden heeft; ondanks preventiemaatregelen was hij tenslotte toch herhaaldelijk gebeten door verwante teken. Ik verkeer in dubio: is een doktersbezoek gewenst of zie ik spoken? Er zijn altijd wel tegenargumenten te bedenken: de zomerse waarden, de hoge luchtvochtigheid en de afmattende zwemslagen die hij elke warme dag pleegde te maken. Zelf hield ik tijd over omdat de luierende hond meer rustmomenten in de tuin doorbracht, dan dat hij zich samen met mij inspande.
Oktober. Het nazomert in het najaar. Het magistrale strijklicht van de opkomende zon accentueert de overblijfselen van wat een eeuwenoude waterput moet zijn geweest. Het kale geraamte van de reuzenberenklauw prijkt er manmoedig naast. De dikke sigaren van de lisdodde hangen in de beek, geknakt door de straffe noordoostenwind. Het begin van deze dag is adembenemend en kil tegelijkertijd.
Net als andere hondeneigenaren merk ik tot mijn opluchting dat mijn slomo weer springlevend is. Hij solt met de gure wind en achtervolgt met hervonden pit de lawaaierige kraaien. Skip barst bijna uit zijn voegen van energie. De royale wandeling duurt veel te kort naar zijn zin.
Thuis komt hij om de vijf minuten met een speeltje aanzetten. Ik laat me verleiden door zijn monsterende blik - van werken komt zo toch weinig. In een impuls is hij al weer verdwenen. Hij vermaakt zich kort met een hazelmuisje dat tijdens de winterperiode achter een plint in onze keuken had willen onderduiken. Daarna ben ik weer het ‘slachtoffer’. Hyperhond wil eruit. Voordat ik goed en wel de tuinpoort geopend heb, wurmt hij zich ertussen en sprint de wijde wereld in. De tijd die hij van de zomer heeft verbruid, wordt moeiteloos gecompenseerd.
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)
.JPG)
