IJSTIJD

 

Met dit witte weer ontkom ik er uiteraard niet aan om te schrijven over sneeuw, al schijnt een gedeelte van het land er helemaal geen weet van te hebben.

Skip staat om 6.00 uur al te trappelen van ongeduld. Hij heeft haast om naar buiten te gaan want het heeft vannacht flink gesneeuwd. Net als zijn soortgenoten weet hij dat zelfs alvorens hij een poot buiten de deur heeft gezet. Hoe honden dat weten is een raadsel.

Nadat ik Skip in de auto heb gezet, ga ik aan de slag met ruiten krabben; dat had ik hem eigenlijk moeten leren. Het blijkt een heel gedoe voordat je eindelijk op weg bent, maar je hebt wat over voor je lieveling. Eerst volgt nog een hachelijk ritje richting hondenbos. De belangrijke hoofdwegen zijn schoongeveegd maar op B-weggetjes getuigen slippende bandensporen van glijpartijtjes. Onze SUV houdt zich kranig; eindelijk kan het sperdifferentieel gebruikt worden.

In het bos trotseren we, gewapend met snowboots, dubbeldik gelaagde kleding inclusief thermisch ondergoed, kasjmier muts en dito wanten de temperaturen diep onder nul. De onbedekte gezichtsdelen hebben rode neus en wangen tot gevolg. Het is beestig druk, honden kunnen hier daadwerkelijk een wit voetje halen zonder last te hebben van zere zooltjes door strooizout. De honden met hun isolerende bontjassen hebben nergens last van. Integendeel. Overal zie je uitzinnige honden als bezetenen sneeuwschuiven.

De scherpe zon tekent op de sneeuwheuveltjes oneindig flonkerende kristallen. Desondanks voelt het ijskoud aan met een temperatuur van min 18 graden. De sneeuw kraakt onder mijn voetstappen. Ik voel de ongewone beweging die ik moet maken door het zware ploegen in de sneeuw in mijn bovenbenen.

Poolhonden zijn nu juist in hun natuurlijk element en passen volmaakt in deze witte prent. Jack Russells zien er, door al hun gespring om boven de sneeuwlaag uit te komen, uit als sneeuwkonijnen. Hun witte vachten lijken eerder vaalgeel. De ‘sprinkhaantjes’ krijgen straks vast en zeker last van stijve spieren door de vermoeiende bewegingen die ze constant maken. Herdershonden, snuffelaars bij uitstek, halen hun neus niet van de bevroren grond. Je zou verwachten dat sneeuw geur maskeert, maar als je hun permanent naar beneden gerichte snuiten ziet, merk je dat geuren van voetafdrukken juist in lichte sneeuw blijven hangen, vooral als er geen wind staat.

Voor honden heeft winterse pret iets magisch, maar eerlijk gezegd moet ikzelf niet aan een lange ijstijd denken. Ik gun Friesland van harte een Elfstedentocht maar mag het in het zonnige Zuiden alstublieft weer snel plus 18 graden worden.

uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)