NL

Sofie, daar loop je (niet) zo mee weg

Voorwaarde van een hond in huis halen is dat je van wandelen en buitenlucht houdt. Zelfs een ras, dat genetisch bepaald weinig animo heeft tot bewegen, moet er toch enkele malen per dag uit om zijn behoefte te doen.

Persoonlijk vind ik het uitlaten zelfs een van de voordelen. Bewegen is gezond en in je uppie ga je niet zo gauw een wandeling maken. Bijkomend pluspunt is bovendien dat je sociale contacten worden uitgebreid; samen wandelen oftewel letterlijk ‘een loopje met iemand nemen’, kan heel gezellig zijn.

Onderweg tref je uiteenlopende types. Bijvoorbeeld honden met een tomeloze energie. Ze gaan altijd in de turbostand en een wandeling duurt nooit lang genoeg. Zoals onze hond die een acceleratie heeft om jaloers op te zijn. Een ingebouwde handrem - met afstandsbediening - zou hier, zo nu en dan, buitengewoon handig zijn.

Het enige waardoor hij vaart mindert is de temperatuur. Zodra het prikkelende lentezonnetje de zomer aankondigt, moet hij noodgedwongen terugschakelen naar de tweede versnelling. Een grote waterplas is op een dergelijk moment zeer welkom om zijn chassis af te koelen. Maar ook hier stopt de motor niet en oefent hij meteen zijn borstcrawl of probeert de in het rondspattende druppels te vangen die hij zelf veroorzaakt door wild te watertrappelen.

Aan de andere kant kom je honden tegen waarvan de kilometerstand zeer laag staat. Sommige viervoeters zijn echt niet vooruit te branden. Ik vraag me dan altijd af of het aan de hond ligt of aan het baasje. Is het aangeleerd? Of hoort dit bij het ras of het karakter van de hond? Weet een hond niet beter dan altijd hetzelfde blokje om en zal hij hier dan echt tevreden mee zijn?

Zolang ik echter geen honden tegenkom met een NL - Niet Lopen! - sticker op hun achterste hoef ik me, denk ik, voorlopig geen zorgen te maken.

uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)