We leven in een rare wereld. Zojuist heb ik, genietend van een aangenaam temperatuurtje, op een bankje vertoefd. Daar zittend, kijk je uit op een braakliggend terrein met een idyllische, ruige begroeiing waar binnenkort een appartementencomplex zal verrijzen. Nu kan ik er nog heerlijk in stilte mijmeren. De hond vermaakt zich, door languit liggend in het gras, de omvangrijke konijnenfamilie die daar woont, te observeren. Ik tel in een korte tijd 21 volwassen langoren en zeventien schattige jonkies.
Dan wordt onze rust verstoord. Er verschijnen enkele bouwvakkers in blauwe overalls. Een van hen, duidelijk de ploegbaas, praat druk, wijst alle kanten op en maakt grote passen. Voordat ze weer in hun busje verdwijnen, vraag ik nieuwsgierig wat er staat te gebeuren. Het is zover. Morgen komen de bulldozers. ‘En de konijnen dan?’ vraag ik bezorgd. De man verzucht: ‘Mochten ze vanavond niet vertrekken dan worden ze morgen ondergeschoffeld.’
Ik moet ineens denken aan een interessant artikel over de Flora- en Faunawet en de Wet op Dierenbescherming dat ik onlangs las. Hierin werd uitgebreid uit de doeken gedaan dat, buiten in het veld, wild beter beschermd is dan ‘gehouden dieren’ zoals onze honden. In principe zou een jachtopziener een (los)lopende jachthond die in de vrije natuur achter een konijntje aan rent, en daarmee een onmiddellijk gevaar vormt voor de aanwezige flora en fauna of hieraan schade veroorzaakt, neer mogen schieten. Hij heeft hierbij de wet aan zijn zijde.
We leven in een rare wereld. Morgen leggen waarschijnlijk achtendertig konijnen het loodje - waar geen haan naar kraait – terwijl op een andere plek het konijn wettelijke bescherming geniet.
Voordat ik terug naar huis
loop neem ik afscheid van de vrolijk rondhuppelende konijnen door ze het
slechte nieuws te vertellen. Ik adviseer ze dringend te vluchten. Of het helpen
zal? Morgenavond zullen we weten of ze mijn waarschuwing begrepen hebben en of
er overlevenden zijn.
uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)
.JPG)
