 |
| Wakey, wakey |
Aanstaand weekend wordt de klok een uur teruggedraaid omdat we in het voorjaar de tijd vooruit hebben gezet. We noemen het wintertijd, maar feitelijk leven we weer gewoon in de officiële tijdzone. Voorgaande jaren hadden Skip en ik er moeite mee en waren we danig uit ons ritme. Op zulke dagen ondervond ik pas dat we ongemerkt in een bepaald standaardschema gevangen zitten. Op de meest rare tijden stond Skip bij de voerbak of gaf hij aan te willen wandelen. Om vier uur ’s middag werd ikzelf al slaperig, terwijl het verschil van één uur toch echt miniem is.
De absentie van de laaghangende zon is medeplichtig aan het feit dat ik ’s morgens moeilijk uit mijn bed kom. Als wekker fungeert steevast buurhond Murphy, die luidkeels protesteert door vanuit zijn buitenkennel het ochtendceremonieel te joelen. Hij is, net als Skip, een uur te vroeg wakker. Ik daardoor ook. Tevergeefs probeerde ik nog even te sluimeren. Skip trachtte op allerlei manieren mijn aandacht te trekken. Hij gaapte overdreven waardoor zijn kaken piepten, hij sabbelde op zijn voorpoten en produceerde tegelijkertijd aanstellerige smakgeluiden en liet ongegeneerd een wind. Klare taal: hij wilde, nee: hij moest eruit.
We zouden toch aan de ouderwetse tijd moeten wennen en ik probeerde de tijd met een halfuurtje te rekken. Ondanks dat ik mijn ogen stijf dichthield, wist ik zeker dat Skip kaarsrecht langs het bed zat en me indringend aanstaarde. Mijn fluisterende pogingen om ‘nog eventjes in de mand te blijven’, boden weinig soelaas. Hij vond het onbegrijpelijk dat ik bleef liggen. Met een plof liet hij zich morrend en knorrend op de houten slaapkamervloer neervallen.
De wijzers van mijn alarm kropen
te traag vooruit. Langer dan een kwartier hield ik het meestal niet vol. Eén
schijnbeweging van mijn kant en Skip sjeesde al naar beneden. Haastig trok
ik wat aan. Om aan te geven dat het echt dringend was, sprintte de hond buiten
direct naar de eerste lantaarnpaal om daar zijn overvolle blaas te legen. Maar
dit jaar hebben we ons goed voorbereid. In overleg met hondenvriendinnetjes Cruzer en Byker passen we gezamenlijk de vaste wandeltijd aan de wintertijd aan: de klok zetten
we een uur terug en het treffen een uur vooruit. Snapt u?
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)
.JPG)
