VOOROORDELEN

Flaneren met Skip op de dijk. Een jonge moeder loopt achter een kinderwagen die ze zachtjes op en neer laat deinen. Naast haar huppelt een American Staffordshire Terriër. Hij is een zorgeloos en blij wit pupje met een beige kring om zijn linkeroog en een gewichtige vlek op zijn flank. Hij doet me onmiddellijk denken aan Petey (een American Bulldog), omdat hij regelrecht uit de film The Little Rascals (Our gang) lijkt te zijn weggelopen.

Onbekende passanten lopen met een boog om het stel heen. De vrouw wordt aangesproken. Vermoedelijk door een kennis want de man gedraagt zich familiair. Hij negeert het mollige pupje dat met een bijna kruipende houding en laag kwispelend staartje om aandacht vraagt. Sterker nog, de man kiest tactloos de andere kant van de wandelwagen door luid en aanstellerig tegen de kersverse baby die met zijn aanhoudende gehuil alle aandacht opeist, te praten.

Even later, de man is dan al van het toneel verdwenen, passeert hen een wandelaar met een Bearded Collie. De hond valt direct uit naar de pup. Het zal niet bij die ene keer blijven, want telkens als er een hond voorbijloopt, reageert deze fel door te grommen of te blaffen. Is het de terriërgeur die hen niet aanstaat, zijn stigmatiserende reputatie die angst inboezemt, of de onbevreesde blik waardoor bij soortgenoten de stoppen doorslaan?

De pup snapt er niets van. Hij wil enkel aardig gevonden worden. Ik vind het zielig. Zou hij voelen dat anderen niets van hem moeten hebben, hem bij voorbaat al afschilderen als boosdoener? Voor zo’n eigenaar moet dat op zijn zachts gezegd toch ook allesbehalve leuk zijn, stel ik me zo voor. Ik hoop dat het pupje ondanks zijn negatieve ervaringen met de buitenwereld open en vrolijk blijft. En vooral dat hij de bestaande vooroordelen niet bevestigt door een vechtersmentaliteit te kweken van ‘wacht maar tot ik later groot ben’. Zou u het hem kwalijk nemen?

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)