 |
| Skip draagt met trots de hondenpenning van Henk Schiffmacher |
Zo vertelde een liefhebbend baasje op een feestje heel beeldend het hilarische verhaal van zijn hond die na een (te) kort ritje in de auto wil blijven. ‘Wanneer je hem eruit wilt trekken, gromt en hapt hij naar je. Indien je een extra stukje rijdt, is meneer meestal wel genegen om uit te stappen. Helaas hebben we niet elke keer tijd en zin om langer onderweg te zijn’, klinkt het vergoelijkend. Daarom bedienen we ons tegenwoordig van een antieke raamstok die we vanaf afstand onder zijn halsband haken. Dat werkt perfect!’
Een andere partyganger moet zijn warrige krullenkop onder narcose laten trimmen, omdat deze zich agressief gedraagt als een vreemde hem wil aanraken. Zelf scheren of borstelen blijkt niet zonder gevaar, zo getuigt een hoefijzervormig litteken op de rechterhand van de eigenaar. Terwijl we sterke verhalen uitwisselen blijft een goudkleurige Cairn Terriër constant blaffen. ‘Ja, dat doet hij altijd als hij geen aandacht krijgt,' vertelt zijn vrouwtje, ‘je went eraan, wij horen het al niet meer.’
In zulke emotionele gesprekken lees ik duidelijk tussen de regels door dat menig hondenbezitter te veel bezig is om het zijn hond naar de zin te maken. Het begrijpen van de drijfveer van je hond is een nobel streven. Als een eigenaar daarin doorschiet kan het gevolg een verwende hond zijn die zich, op de koop toe, vervelend gaat gedragen – precies wat je niet wilt. Paal en perk stellen blijkt in de praktijk nogal eens tegen te vallen.
Mijn eigen meegebrachte spoiled rotten Norwegian Buhund gedraagt zich die
middag trouwens voorbeeldig. Iedereen is stikjaloers: ‘Jij hebt makkelijk praten.’
Ik houd wijselijk mijn lippen stijf op elkaar.
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)
.JPG)
