Het was na de nacht waar merels de boventoon voerden. Zij kondigden met hun zangerige liederen de lente aan. Net als de barometer die 1040 aanwijst. De temperatuur wordt omgezet in groene energie. Kale kruinen laten hun pruiken weer groeien en moedige voorjaarsbloempjes steken hun kopjes net boven het oprukkende gras uit. De uitgelopen wilgenkatjes hebben hun fluwelen bontjasje opgedoft met gelig poeder.
Kleumende kikkers hopsen het voorjaar in. Ze zetten hun eieren in de vijver af en produceren gezamenlijk een enorme transparante klomp kikkerdril. Aan de karavaan zwoegende lijven op de dijk schijnt geen einde te komen. Iedereen wil vitamientjes op doen. De hardlopers puffen van inspanning en de onverwachte warmte. Een enkeling wordt geflankeerd door een hevig hijgende hond die de winter voor de open haard heeft doorgebracht. Honden van passanten die ongevraagd vrolijk deelnemen, worden allerminst op prijs gesteld.
Skip en ik puffen even uit op een bankje. In de wei voor ons puft een aanstaande Galloway in zelf verkozen afzondering. De uiteinden van twee pootjes steken onder haar zenuwachtige staart uit. We zijn getuige van een natuurlijke bevalling. Moeder koe loeit. Er zijn in de kudde waar zij deel van uitmaakt al drie kalfjes geboren. Houterig stappen ze in de wei. De kleintjes lijken net bouviertjes. Bouviertjes waarmee Skip enerverende plannen heeft. Hij zou ze omcirkelen en stellen.
Als Skip ergens tuk op is, gaat hij op
zijn allermooist met de rug naar me toe zitten. En kijkt me, hoofd over zijn
schouder gedraaid, veelbelovend aan: toe, mag ‘t? Het is best moeilijk om zijn
smeekbede te weerstaan. Maar het verzoek om naar de koetjes gaan kan ik echt
niet inwilligen. Skip kijkt bedenkelijk: waarom hem dan aan zo’n verleiding
blootstellen? Pf! Flauw hoor. Hij staat op en dwingt me beleefd om verder te wandelen.
.JPG)
.JPG)