VOORBODE

 

De lente hangt in de lucht. Je voelt het, je ruikt het, je hoort het en je ziet het. Ik kijk naar de tot de verbeelding sprekende indrukwekkende V’s die uit zuidelijke richting komen aanvliegen. In het vrije veld vindt de hond het geweldig om een eind met ze mee te rennen. ’s Nachts word ik geregeld wakker door het orakelen van teruggekeerde vogelzwermen. Ze lijken allemaal de wilde tuin naast die van ons te bevolken: een kakofonie van jewelste. Ze hebben elkaar, en ons, klaarblijkelijk veel te vertellen.

Vanachter het slaapkamerraam volg ik een zwarte kraai met nesteldrang die toegewijd twijgjes in de smalle schoorsteenpijp op het naastgelegen dak stopt. De zon komt op en gluurt door de lamellen. De scherpe zonnestralen tijgeren de hondenvacht. Het werkt vervreemdend. Zomaar ligt er een wild dier naast je bed. Skip opent zijn ogen en tilt zijn kop lodderig omhoog. De zon heeft hem wakker gekust. Het buitenspektakel en het vroege daglicht brengen hem in verwarring. Is het al tijd om op te staan? ‘Blijf maar even liggen, het is nog vroeg’, smoezel ik.

In de loop van de dag loopt de temperatuur op naar 14 graden. In de tuin zie ik voor het eerst dit jaar dansende muggen. Dat voorspelt goeds. De tuindeur mag openblijven. Skip sjouwt zijn speelgoed naar de tuin. Hint, hint. Ik pak een door hem uitgezochte bal en we dribbelen samen een poosje. Al snel raakt hij oververhit. Geen wonder met die wollige winterjas. Hijgend en puffend houdt hij het na één potje voor gezien. Hij verdwijnt onder de haag en ik zoek een gunstig plekje en koester me in het zonneoventje.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)