SCHARRELSKIP

Diana Thijssen maakte een prachtige fotoreportage van Skip voor het tijdschrift Hondenmanieren

 

Het is november. De natuur oogt vermoeid, maar de zon geeft vooralsnog niet op. Een zwerm kraaiende kraaien dwingt mij omhoog te kijken. Ze huizen deze namiddag in de torenhoge ratelpopulieren. Het is windstil. Het moet hun druk gehip van tak naar tak zijn dat de felgele, haast lichtgevende blaadjes spiraalsgewijs naar beneden doet dwarrelen. Argwanend bekijk ik hun bombardement. Ik heb de film Birds* menigmaal gekeken. Het is daarom dat mijn achterdocht gevoed blijft bij omvangrijke vogelkolonies die mij lijken te observeren.

De bodem ligt in een mum van tijd bedekt met blad. Eigenlijk moet ik mijn blik naar beneden richten, want Skip ziet in dat palet van bruin- en geeltinten overal brood - studenten van een nabijgelegen campus blijken minder hongerig dan gedacht. Elke herfst is dit een spelletje tussen ons. Wie het eerst een stukje baguette vindt, heeft gewonnen. Skip heeft een voorsprong omdat een hondenneus het dichtst bij de grond zit. Ik moet dus verduveld goed uit mijn doppen kijken, wil ik hem voor zijn.

Telkens als hij ergens broodnodig naar toe wil, ben ik op mijn qui-vive. Geheid dat er iets verdachts ligt; een hondenneus faalt nooit. Op allerlei manieren probeert hij me erin te laten lopen. En heeft Scharrelskip eenmaal ergens gescoord, dan wil hij steeds naar die bewuste plek terugkeren. Bij Appie wordt immers ook elke dag de voorraad aangevuld.

*Birds (1963) Meest bekende (horror)film in sinister zwart-wit van wijlen Alfred Hitchcock waarvan niemand de ondergeschikte verhaallijn nog kent. Een ieder herinnert zich enkel nietsontziende kraaien die dood en verderf zaaien. De andere protagonisten van het kwaad, enge meeuwen, zijn de meeste kijkers vergeten.   

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)