We zijn hier lang niet geweest. De beek is verlegd en meandert langs de snelweg in wording. Skip is begerig naar het water. Vanwege de roestbruine kleur en een grote olievlek houd ik hem aangelijnd. Vervallen tuinderswoningen zijn tegen de vlakte gegaan en hebben plaatsgemaakt voor boerderettes. Op sommige plekken heeft de tijd stil gestaan. Bungalows van het jarendertigtype met ouderwetse stoere dahlia’s in de voortuin doen nostalgisch aan.
Elk vrijstaand huis heeft zijn eigen autonome hofhond(en). Ze zijn stuk voor stuk luidruchtig en opgewonden wanneer we naderen. Bij menigeen gaat dat gepaard met een grimmig ontbloot gebit. Skip hond peilt feilloos aan welke kant van de weg hij moet lopen om de blaffers en bijters te mijden. De ‘pas op voor de hond’ en ‘hier waak ik’ schildjes hangen hier terecht. Er hangt er zelfs eentje in drie Oost-Europese talen: deze bewoners zijn voorbereid.
Het is benauwd. Een laaghangend wolkendek drijft de temperatuur op. Hijgende Skip is niet vooruit te branden. Naast de toegangspoort van het vooroorlogse kerkhof lest hij zijn dorst door voorzichtig uit een verschoten plastic gieter die ooit oranje moet zijn geweest te drinken. Het geluid van een shovel dwingt zijn kijkers richting begraafplaats. Met meer dan normale belangstelling steekt hij zijn druk bewegende neus tussen de spijlen van het afgebladderde hekwerk. Er worden verjaarde graven geruimd. Wat had Skip graag de uit de kluiten gewassen kerel met de spade willen assisteren bij het opgraven van knoken. Mogelijk geïnspireerd door deprimerende zerkteksten (heden ik, morgen gij), laat hij zijn eigen gedenkteken na. Voordat we verder slenteren, schraapt hij stevig zijn poten over de donkere aarde: Skip was here!
uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)
.JPG)
