Skip neemt het initiatief om te pauzeren bij een bankje. Feilloos weet hij elk zitmeubel in het park, onze wijk of in het bos te vinden. Ik moet echt een steekhoudend argument hebben om geen gebruik te maken van een rustmoment, anders plant hij zich gewoon neer. Vandaag is het zo warm dat we verplicht moeten bijkomen. Och, het is net als een terrasje pikken: zien en gezien worden. Ons publiek: een specht die nonchalant in een berkenstam hamert en ons van opzij gade slaat, en een eenzaam konijntje dat landerig in de schaduw verkoeling zoekt en erop vertrouwt dat de hond net zo loom is. Die kijkt intussen ontspannen om zich heen. Hij krijgt lauw water uit een flesje, ik neem een plakkerig zuurtje dat aan de wikkel zit gekleefd.
Heimwee, een poolhond en het onvermijdelijke hondenleed dat je in Zuid-Europese landen tegenkomt zijn de voornaamste redenen waarom ik in Nederland blijf. Pluspunt van in eigen land vertoeven is de rust, want ‘iedereen’ is weg. Je krijgt er voor nop zo’n vals vroeger-was-alles-betergevoel bij: toen alles nog overzichtelijk was in ons dunbevolkte kikkerlandje.
De zon hangt laag in de strakblauwe lucht. We genieten volop van het roerloze uitzicht. Na een poosje strekt Skip uitgerust zijn voorpoten; we mogen verder lopen. Het laatste stukje sukkelen we kriskras onder het loof van de eiken dat het zonlicht filtert. Onze auto staat eenzaam op de parkeerplaats. Ja, thuisblijven gedurende de zomervakantie heeft zo zijn voordelen.
.JPG)
