WATERLANDERS

over de regenboog

Afgelopen week werden er meer tranen geplengd dan dat er regendruppels vielen. Voor vier - ons bekende - hoogbejaarde honden was de laatste gang naar de dierenarts onontkoombaar. De honden hebben, stuk voor stuk, een uitzonderlijk lang en fijn leven gehad. Toch is de tijd die men samen heeft doorgebracht, in hun beleving, altijd te kort geweest. Niemand neemt graag afscheid.

Iedereen hoopt stiekem dat zijn of haar hond tot op hoge leeftijd gezond blijft doorleven. En als het dan toch per se moet: samen stokoud worden en van ouderdom sterven. Het mooiste afscheid denkbaar, zou zijn, wanneer je jouw beste vriend liefdevol omarmt, hij je nog eenmaal trouwhartig aankijkt en dan voor eeuwig zijn luiken sluit. Helaas eindigt maar drie procent van alle hondenlevens op deze manier. De eigenaren van de overige 97 procent zullen de finale loodzware beslissing zelf moeten nemen. En hoe weet je wanneer dat moment is aangebroken?

De een is daar nuchter in: de hond heeft het paradijs op aarde gehad. Men is in staat de noodzakelijke beslissing voor de bestwil van de hond te nemen; op zo’n moment mag je niet egoïstisch zijn. Ondanks het verdriet om het heengaan van de geliefde viervoeter kan men vrede hebben met het eindige. Een ander ontkent (onbewust), of is onzeker over de toestand van de hond en stelt het onvermijdelijke uit. Deze eigenaar ziet niet dat de hond al lang aan zijn laatste beetje toe was. Zo iemand is gebaat bij een voorzichtig duwtje richting overleg met de dierenarts door een vertrouwd persoon.

De vier eigenaren vind ik bijzonder moedig. Ze hebben tijdens een onderonsje hun hond diep in de ogen gekeken en samen beslist: op het juiste moment afscheid nemen doe je uit respect en liefde voor elkaar. Hoe moeilijk dat ook is.

uit de bundel: Kluifjes door Cela den Biesen (2012)