Rollen. Ik
deed altijd ietwat meewarig tegenover eigenaren van zulke honden. Begrijpen
deed ik hen helemaal niet. Skip zou zoiets nóóit doen, daar zorgde ik wel
voor. Althans, dat dacht ik.
De eerste keer was ik er volledig van overtuigd dat het een vergissing betrof. Maar aan Skip bleek letterlijk een luchtje te zitten. In eerste instantie betichtte ik zijn kleine hartsvriendin Cruzer vanwege de innige omhelzingen die ze hem veelvuldig geeft. Zij wentelt zich maar al te graag in een mollenlijkje of aangespoelde vis. Door zich tegen hem aan te schurken had Skip ongewild de walgelijke geur aangenomen.
Al snel bleek dat het wentelteefje ten onrechte door mij beschuldigd was. Want, daar stonden ze samen op het strand. Vis-à-vis: zij als lerares, hij als de leergierige pupil. Cruzer deed het voor door met haar wang teder over de zilveren geschubde buik van een gestrande vis te wrijven. Ze keek hem aan, het was zijn beurt. Skip kopieerde haar gedrag en streek eveneens liefdevol met zijn linkerwang over de slijmerige brasem.
De ranke jackie knikte welhaast instemmend. Skip was klaar voor het echte werk. We grepen niet in omdat het zo’n meesterlijk gezicht was. Bijna synchroon lieten ze zich ieder met een uitgestoken schouder vallen en rolden tegelijk over de vis.
Na deze educatieve workshop weet ik dat honden zulke smerige zaken niet doen omdat ze de laagste in rang zijn, hun geur willen maskeren of triomfantelijk indruk willen maken op een soortgenoot - hoewel dat laatste hier zeker een rol speelt - maar gewoon omdat ze elkaar in de dagelijkse gang bestuderen en gedrag bewust na-apen.
Na driemaal inzepen en afspoelen is de ergste stank eindelijk verdwenen. De achtergebleven zilte zandkorreltjes op de houten vloer heb ik kunnen opvegen, maar thuis ruikt het nog steeds naar de zee. Het is een aanvaardbare ruil voor een leermoment dat ons nog lang zal heugen.
.JPG)
