Voor ‘een blokje om’ zijn verschillende argumenten aan te dragen. Een frisse neus halen, de poten strekken en sociale contacten onderhouden. Kernpunt van het uitlaten voor het baasje is dat honden hun behoefte doen. Voor honden zijn vooral het opsnuiven van geuren (de krant lezen) en een eigen geur achterlaten (een vlaggetje planten) het doel. Ze snuffelen niet zomaar ergens, maar hobbelen van de ene interessante boodschap naar de andere. Niet in de laatste plaats om zelf ook een persoonlijk berichtje achter te laten want ‘wie het laatst plast, plast het best’.
Op veler verzoek zijn deze ‘zeikerds’ geïnventariseerd. Hun signalement luidt als volgt:
De droogplasser: de blaas van deze maniakale hond is allang geleegd maar hij bluft tot aan het einde van zijn route. Hij heft bij elke gelegenheid die zich voordoet, zijn poot op. Elke boom of lantaarnpaal wordt gebruikt als pispaaltje om zijn indringende geur achter te laten. Pisnijdig wordt hij ervan. Hoe hij ook probeert, hij krijgt er geen druppel meer uitgeperst. Hij behoudt te allen tijde zijn pokerface.
De ballerino: een volleerde balletdanser die zijn achterpoot zo hoog mogelijk houdt om een ontzagwekkende straal te produceren. Vaak valt het lijf door de bijna verticaal omhooggestoken achterpoot om.
De pisbroek: deze hond wordt graag vertroeteld en laat zich alles welgevallen. Het lijkt wel of hij nog steeds expres over zijn eigen poten watert. Hij kan toch niet altijd tegenwind hebben? Bij thuiskomst is het steevast ‘poten wassen’ om vervolgens heerlijk met een voorverwarmde handdoek afgedroogd te worden.
Het potje: dit teefje is een echte bitch die opzettelijk het gedrag van reuen nabootst en half gehurkt met opgeheven achterpoot een plasje doet.
De druppelaar m/v: een onvervalste minimalist die last heeft van geringe lekkage óf een originele kunstenmaker. Laatstgenoemde is te herkennen aan de unieke druppelpatronen en afficheert zich graag als beoefenaar van ‘plastische’ kunst. Deze rasartiest is een liefhebber van sneeuw want daarin zijn de achtergelaten sporen het duidelijkst zichtbaar.
De stille Willie: een heimelijke plasser die onopgemerkt wil blijven. Hij staat met uitgerekt achterlijf en beide poten - wijdbeens - op de grond. Hij houdt zijn neus onschuldig in de wind. Een zeer praktische hond die deze houding aanneemt wanneer hij niet in de gaten wil lopen of wanneer hij een - allesbehalve bescheiden – geitenplas moet doen.
Als laatste de wildplasser: geen hond maar een mens.
Natuurliefhebber die ook het bevrijdende gevoel van wildplassen heeft
ontdekt. Steevast wanneer Manneke Pis een bos bezoekt, krijgt hij
onbedwingbare aandrang. Meest plausibele verklaring is dat deze man geen
kinderen heeft. Anders zou hij beslist weten dat, voordat je op stap gaat, je
thuis eerst het toilet moet bezoeken.
uit de bundel: Hij doet niks door Cela den Biesen (2009)
.JPG)
