BOTWEG

Het valt nog steeds tegen om zonder afscheid botweg de deur uit te lopen. Voor Skip ben ik altijd ‘even naar Appie’; nooit naar de tandarts, kapper of kroeg. Even een boodschapje doen, moet de normaalste zaak van de wereld zijn. Ik begrijp de logica erachter wel, maar ik voel toch een morele druk om me af te melden bij mijn hond.

Skip heeft er helemaal geen moeite mee. Zodra ik mijn zondagse jas aantrek, gaat hij uit eigen beweging in zijn mand liggen. Gaan we langer weg, dan aai ik hem over zijn bol en vraag ik hem goed op ons huis te passen. Zijn smakelijke beloning krijgt hij in het vooruit, ik vertrouw op zijn inzet. Er blijken honden te zijn die het aangeboden zoenoffer kwijlend bewaren tot de baas weer thuis is. Skip is overtuigd van zijn wakende capaciteiten. ‘Op’ betekent ‘binnen', anders is straks je eerlijk verdiende bot weg! Ik offreer altijd een zachte lekkernij, zodat ik tijdens mijn afwezigheid niet plotseling in paniek hoef te raken bij het beeld van Skip met ademnood door een dwars in zijn nek stekende kluif.

Thuiskomen kent eenzelfde euvel als weggaan. Ik mag niet (te) enthousiast reageren, het is immers normaal dat ik in- en uitloop. Gewoon de jas in de kast en eventuele boodschappen uitruimen. Skip bleef tot voorheen in zijn mand liggen, zijn krulstaartje ootmoedig plat op de bodem van de mand slaand als begroeting. Totdat ik onlangs onnadenkend uit mijn rol viel. Ik gooide een overgeschoten markiesje uit mijn jaszak naar hem toe. Sindsdien wacht hij me met verwachtingsvol achter het glas in de voordeur op. Botweg negeren wordt nu wel heel erg moeilijk. Help!

uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen