 |
| De humorvolle Skip doet er een schepje bovenop |
Het waaien
neemt toe. Zonaanbidders zoals ik, kunnen zich nauwelijks voorstellen dat er
schepsels bestaan die smullen van kou. Skip is er zo eentje en hij wil in de
tuin op het berijpte gazon van de snijdende wind gaan genieten. De verandadeur
staat op een behoorlijke kier. Hij hoeft er slechts zijn kop door te steken en
de deur zal open zwaaien. Toch zal hij dit nooit doen. In een vorig leven heeft
Skip namelijk al eens een aanslag van een dichtklappende deur ternauwernood
overleefd. Angstvallig wacht hij voor de dorpel tot het moment waarop ik hem
naar buiten laat.
In de kale kersenboom landen twee
kirrende grijze stadsduiven die vinden dat ze bij ons huis horen. Steeds
gebruiken ze dezelfde tak als stortplek om hun uitwerpselen naar beneden te
kieperen. Daarom pint er op het houten paaltje waar de tuindraad mee op zijn
plek gehouden wordt, een poepschepje. Laat dat plekje, nu nét Skips
lievelingsplekje op het gras zijn. Krek voordat het bombardement losbarst - Help!
Weer een vermeende aanslag op zijn persoontje? - schuift Skip een
metertje verderop, tegen het wankele paaltje. Juist ja, het paaltje waar het
schepje bovenop staat en … omvalt, rakelings langs Skips harses. Mopperend
slaat het bijna-slachtoffer op de vlucht. Om veiligheidsredenen verkiest hij
een beschutte plek onder de solide tuintafel.
.JPG)
