De weg naar ons private strandje was afwisselend. Skip die doorgaans op het bospad blijft, daalde nu met de meiden af naar beneden. Een keer fluiten was voldoende om ze weer naar boven te krijgen. Ze keken hun ogen uit en wilden alles verkennen. Ons picknickplekje was vrij en de van thuis meegebrachte lekkernijen werden uitgestald.
Terwijl de baasjes in de schaduw gezellig keuvelend van de meegebrachte proviand snackten, waren Cruzer en Byker druk in het dennenbos in de weer. Geen tijd om te eten. Voor Skip was het moeilijk kiezen: in de buurt van de verrukkelijke beenham blijven of met zijn vriendinnen mee. Steeds als Cruzer hem gebaarde te komen, gaf hij daaraan gehoor om snel weer terug te keren voor een hapje ham.
Skip amuseerde zich met keeperen in het water. Hij bleef wat pieperig, wat we niet van hem gewend zijn. Pas nadat de overgebleven ham terug in de boodschappentrolley ging en we het afval in de prullenbak hadden gedeponeerd, had hij rust. Alles is op. Cruzer en Byker rolden zich in het zand, groeven kuilen en koelden wat af in het water. De baasjes werden loom.
Tijd om aan de terugtocht te beginnen. Dat werd een hele
onderneming. Ondanks dat de honden moegespeeld waren, gingen ze op onderzoek
uit, tenslotte hadden ze nog maar een fractie van het gebied verkend. Byker die
de afgelopen week al een voorkeur voor onderaardse holen en spelonken aan de
dag legde, had haar zus aangestoken met het speleologie virus. Ze verdwenen uit
het zicht in een donker gangenstelsel. Skip stond er met zijn neus bovenop. Hij
had weleens vagelijk iets onderschept over de grotten van Ham*. Mogelijk waren die hier wel en zouden de meiden
de verdwenen ham vinden.
De mannen
sloegen letterlijk de handen ineen om Cruzer uit de steile helling te plukken.
De omslachtige reddingsoperatie geschiedde onder toeziend oog van Skip die met
de poten onder zijn borstkast gevouwen in het stoffige zand lag. De met zwarte
aarde bedekte meiden werden omhoog gehesen en aangelijnd. Skip liep er langs,
ietwat teleurgesteld omdat hij enkel een droge overgebleven cracker kreeg. We
liepen verder en hadden alles onder controle, dachten we, totdat Skip net voor
de parkeerplaats nog even het hertenbos inschoot: reerug zou een delicieuze
vervanging kunnen zijn. Door de adequate reactie van de baas was hij weer snel
op het rechte pad.
In de auto sloeg de vermoeidheid
toe. De drie rebellen vielen direct in slaap: Byker naast de bestuurder op het
kussen, Cruzer met haar kopje op de staart van Skip die aan mijn voeten lag.
Straks konden ze thuis hardop dromen van alle avonturen die ze deze gezellige
middag hadden meegemaakt. Voor herhaling vatbaar!
*De Grot van Han (la Grotte de Han), gelegen in Han-sur-Lesse is een van de grootste onderaardse grottencomplexen van Europa.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
.JPG)
