Skip mag tegenwoordig
graag door de kniehoge wilde weideflora struinen; hem zien is uitgesloten.
Ik probeer zijn hoog gedragen krulstaart - mijn baken - te volgen met mijn ogen. Soms niest hij
prikkelende pollen en stuifmeel uit zijn neusgaten. Dubbel nuttig, zo weet ik
waar hij uithangt. Vaak tuur ik langdurig naar iets wits waarvan ik in de
veronderstelling ben dat hij dat is. Geregeld blijkt dit later fluitenkruid,
een omgekukelde berkenstam, de gemarkeerde top van een paaltje of een verwaaide
plastic tas. Geen idee waar hij zich op dat moment bevindt.
Ook deze keer stel ik me strategisch op zodat ik het aangrenzende pad langs het kruidenrijk kan overzien. Toch presteert hij het om doorlopend achter mijn rug om de overkant te bereiken. Hoe hij het doet is nog steeds een raadsel. Wel dat het een beetje een sport is geworden om ongemerkt te verdwijnen en weer op te duiken. Het vele graafwerk naar zogenaamde mollen moet onderdeel zijn van een veel diepzinniger vooropgezet plan. Het kan niet anders, of hij moet al die tijd onopvallend aan een ondergrondse vluchttunnel hebben gewerkt, zodat hij ongezien kan overlopen.
*Der Tunnel is een film gebaseerd op een waargebeurd verhaal over een groep Oost-Berlijners die via een zelf gegraven tunnel ontsnapten naar het vrij Westen. Retespannende film overigens!
uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen
.JPG)
