 |
| Skip in zijn eigen bontjas. Zo hoort het! |
Een kristalheldere lucht. De zon die me weggedoken in mijn kraag ziet huiveren, lacht me vierkant uit. Een hoogbejaard oudgeld-echtpaar steekt gearmd de weg over. Zij draagt een klassieke nertsmantel tot op de grond. Op haar lege hoofd een bijpassende bontmuts. Beide zo uit de mottenballen. Waarschijnlijk is ze blij dat ze er eindelijk weer eens mee kan pronken.
Tijdens het passeren ruikt Skip de nertsen en wordt en passant fuchswild. Hij dringt zich hinderlijk aan de gemene ‘madam met nen bontjas’ op. Zitten ze verstopt in haar jas?! Don’t f*** with me: waar zijn ze? Hautain probeert ze hem op een galante wijze van zich af te duwen, onderhand misprijzend vanuit haar ooghoeken kijkend naar mijn hondenjas waarop de sporen van een innige omhelzing met een speelse abricot Labradoodle eerder die dag nog te zien zijn. Met moeite houd ik de hond in bedwang.
Ze is te beschaafd opgevoed om een groet achterwege te laten. En
daar ging het fout. Ik zweer het, had ze die opmerking niet gemaakt dan had ik
mijn mond gehouden. ‘Dag’, zegt ze, ‘koud hè’. ‘Ja, zeker voor die nertsen die
nu in hun blootje staan, want bont is bij de beesten af’, vuur ik ijskoud op
haar af. Het schoot er spontaan uit: als donateur van Bont voor dieren moest
ik in actie komen, vond ik. Wat er toen uit die keurige mond kwam zal ik u
besparen. Laten we het erop houden dat er met haar niet te spotten viel: don’t
fok with me! Precies wat de nertsen haar zouden willen vertellen.
uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen
.JPG)
