Maasjesbos, wat M. en ik voorheen Fun
Forest noemden, schijnt het goed te doen als urnenveld. Onlangs lag er een
graftak van overleden hondenbaas ‘Wim’. Na de ontdekking van het bolvormige
urntje met daarin de asresten van Maasje, vonden we recent nog een urn: een
rode piramide met de overblijfselen van Leilay. De omgekeerde vaas staat
diagonaal ten opzichte van waar Maasje rustte. Rustte, want nadat Maasjeshof
tijdens Halloween werd opgetuigd met toepasselijke schrikeffecten voor de
plaatselijke scouting, is bij het opruimen van de horrorattributen ook het
urntje verdwenen. Je kunt je daar iets bij voorstellen …
Leilay (voor altijd in ons hart) is
al enkele jaren geleden overleden valt op de plaquette af te lezen. M. en ik
speculeerden eerder over het waarom van het jaren na dato herplaatsen van een
urn. Ons lijkt het nu aannemelijker dat Leilay het hondje van overleden
(groot)ouders was. De erfgenamen, die met de-hond-in-de-pot in hun maag zaten,
wilden hem op een fatsoenlijke manier kwijt. Wat is dan passender om de hond
terug te laten keren naar de eeuwig zingende bossen.
.JPG)
