Afgelopen winter waren we erop beducht.
Uiterst voorzichtig schuifelden we over spekgladde paden en wegen. En met
succes: geen val- of glijpartijen, we waren heelhuids het bitterkoude seizoen
doorgekomen. Sneeuw en ijs waren verdwenen. Wat een opluchting. De
rebellen konden van de ankers af en totaal uit hun dak gaan. In zijn
enthousiasme buitelde Skip meerdere malen over de kop met als gevolg: rugpijn.
We merkten het pas toen hij geen animo vertoonde om konijnen te achtervolgen en
overmatig op hout begon te knagen. Dankzij helende behandelingen bij de
fysiotherapeut en de magische massages van W. was Skip snel weer fit en kon het
winterspek worden afgetraind – Skip weegt elk sprokkelseizoen een pond zwaarder
dan normaal.
De weegschaal van Cruzer en Byker sloeg
ook iets te ver door en de meiden werden op dieet gezet. De onsjes vlogen
eraf, het trio holde en ravotte weer als vanouds, en vooral werd er veel
deugnieterij uitgehaald. Het was Bykers beurt om op de reservebank plaats te
nemen. Na de behendigheidstraining en grensoverschrijdende boswandelingen
hompelde de anders zo zorgeloze Byker. Omdat het wedstrijdseizoen in aankomst
is werd de dierenarts wederom geraadpleegd. Diagnose: een slijmbeursontsteking
in haar linkerschouder. Het rampzalige advies luidt: zes weken rust en slechts
korte stukjes aan de riem lopen. Een drama voor baasjes die graag en veel met
hun honden sporten en wandelen, en volkomen onbegrijpelijk voor een actief
hondje met een gigantische conditie die helaas niet snapt waarom haar vriendjes
achter de konijnen aan mogen en zij aan het lijntje gehouden wordt. Het meest
beklagenswaardigst vindt ze vooral dat ze op rantsoen is gezet: minder voer en
vooral koekieminderen. Waar blijft het fruitmandje voor de zieke patiënt? Het
is onbetwistbaar, Byker is voor even not a happy bunny*. *Tender
loving care - * Engelse term voor iemand die niet content
is.
.JPG)
.JPG)