GEMOLD

 

Een nieuwe dag is aangebroken, een van de molligste bosbewonertjes is nog onkundig van het feit dit zijn of haar afscheidsdag is. We zijn net met de hondenwandeling gestart. In de berm van de weg blijft ons mollenhondje tussen het filigraine Hollands kant van het fluitenkruid hangen. Het oplichtend licht had een mol bovengronds gedreven. Hulpeloos hief het de armpjes omhoog naar de zon.

Een voorovergebogen schaduw. In de hondenbek bungelt ondersteboven de mol. Hij had er geeneens moeite voor hoeven doen, alsof het erin was gesprongen. Omdat de mol nog levend en wel is, overreed ik Skip met een koekje. De bek spert open en de mol dondert naar beneden … waar Cruzer al klaar staat om ‘m op te vangen. Hola, dat was de bedoeling niet.

Zo kon het zijn dat de dood van de onfortuinlijke mol toch nog op Skips conto bijgeschreven kan worden. De wandeling werd voorgezet als treurmars. Stilletjes en bedrukt liepen Cruzer en Byker naast ons. Voorop Skip met de mol. Het was tijdrovend voor hem om een eerbiedige laatste rustplaats voor Mollie of Molleke te vinden. Op de door M. ingezette tonen van 'Brandend zand' en 'Waarheen leidt de weg’ werd de mol door Skip uit het zicht en op een bedje van mos omringd door een paarse bloemenzee, respectvol neergevlijd. R.I.P.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)