HALLO

De beste kennismaking ever met Cruzer, Marly en Skip 

Onderweg. In het verleden groetten vrienden en kennissen elkaar op het Limburgse platteland waar ik grootgebracht ben, met een opgewekt ‘tjeu’ (afkorting van maatje) als bevestiging van hun lotsverbondenheid. Van de gegoede burgerij knikten de hoge heren elkaar hoffelijk gedag in het voorbijgaan, dames van distinctie wuifden amicaal met hun hand. Naar gelang het tijdstip zei men vriendelijk goedemiddag of -morgen. Dorpse lieden lichtten hun klak even op als teken van begroeting.

Op straat met Skip in het nu. Strak voor zich uit starende mensen zwijgen. Wanneer je halloot, kijken ze verschrikt op. Dikwijls wordt er verwonderd of haastig ‘oh, hallo’ terug gemompeld. We hebben het zelfs een keertje meegemaakt dat iemand zich verstapte toen we groetten. Nou kan ik me voorstellen dat de etiquette van weleer in een drukke stad ondoenlijk is. Maar als je een eenzame ziel of een net koppel in het bos tegenkomt, zou het toch mogelijk moeten zijn om deze beleefdheidsvorm in ere te houden.

Wij vragen ons af waarom medeaardklootbewoners groeten achterwege laten. Hechten we minder aan wellevendheid en zijn we minder beschaafd of sociaal geworden? Mijden mensen elkaar uit angst voor (ongewenst) contact? Hondenwandelaars groeten elkaar wel. Komt dit omdat zij eventueel een neutraal onderwerp (de hond) kunnen aansnijden of een geldig excuus hebben om door te lopen? En doet goed voorbeeld volgen? Honden begroeten hun soortgenoten met een kwispel, een snuffelbeurt, geblaf of door van een afstandje even de kop te liften. Zou de huidige crisis ook in de humane omgangsvormen hebben toegeslagen en zijn we gewoon zuinig geworden met woorden?

uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen