REN JE ROT

 

Skip had door de nachtelijke warmte met onderbrekingen gedoezeld. Telkens opstaan van zijn verstikkend kussen en met een bons op het parket ernaast vallen. Cruzer had vanwege de hitte te vast geslapen. Ingerold in haar dekentje had M. haar deze ochtend stevig wakker moeten porren. Byker stond zoals altijd monter paraat.

Het toneel: een patina en brons gekleurd nazomers hondenbos waar de hoge mais met zwierige pluimen en verborgen kolven weldra het veld moet ruimen, en bleekbruine parasolzwammen doen denken aan de onafwendbare herfst. De rebellen deden driehoeksgewijs synchroon hun behoefte. Klaar om je rot te rennen, zou je zeggen. Ze konden met moeite op gang komen. Pas halfweg bij Fun Forest kreeg een konijn hen kortstondig aan de gang. Lusteloos sjokten ze een bosvak verder.

 
M. had compassie met ze en wilde de route inkorten. Ik dacht er het mijne van. ‘Ze kunnen best nog even mee’, zei ik, ‘straks is de zon moordend heet en dan vervelen ze zich thuis. Dit is een onopvallende plichtmatige opmars naar hoog energieverbruik.’ We buigen tweemaal linksaf. De rebellen nemen allemaal een verfrissende slok uit de meegenomen waterbak. Een konijn loodst hen naar een zwaarbeveiligde burcht verscholen onder een berk omboord met bramen. Ze darren er duchtig rond. Na een halfuurtje ‘Ren je rot’ geven we het sein: ‘Naar huis.’ Cruzer laat zich theatraal op de grond vallen. Skip volgt haar voorbeeld. Ineens zijn ze op. Op krachtvoer lopen ze het laatste stukje uit.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)