HARTENJAGEN

 

De eerste dag van een nieuwe week is het weer prijs. Maandag is sowieso regelmatig ‘gekke maandag’. Omdat ze in het weekend niet samen op pad gaan, vinden Cruzer en Skip dat die schade meteen moet worden ingehaald. We zijn extra alert. Toch nemen onze drie Hartenjagers (op zijn Limburgs uitgesproken: hertejagers) onder onze ogen de benen: zo hoor en zie je ze, zo zijn ze verdwenen. Dat hadden we niet verwacht. Temeer daar Baas B. erbij was, we meteen floten én probeerden ze te onderscheppen bij de oversteekplaats ter hoogte van de hangar. 

Byker, het braafste meisje van de klas, meldde zich als enige. Zij werd beloond door M. met haar aan te lijnen. Voor de ‘koning en zijn dame’ kwamen we te laat: zij waren al overgestoken. Ze bleven vrij dicht langs de bosrand rennen (dus niet naar Duitsland, zoals afgesproken!). Als raketten recht vooruit maakten de twee elkaar wijs dat ze een hert achtervolgden. We konden ze moeiteloos volgen doordat Skip continu oorverdovend blafjes bleef produceren. 1 komma 8 kilometer verderop stapte Skip total loss uit het bos. Een seconde later liet vriendin Cruzer haar heftig schuddende lijfje onder de grenspaal (nog op Nederlandse bodem) op het asfalt zakken. Het spoor had zich opgelost en de honden waren afgebrand. Een hijgend hert hebben we trouwens nooit gezien. Onze bezwete lijven van middelbare leeftijd voelden wel zo, maar we hadden eenmalig niet voor joker gestaan.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)