Het is zorgeloos weer. Behalve
een paar overdrijvende wolken is er geen vuiltje aan de lucht. We verblijven op
een landgoed bij vrienden. Skip en een van hun poezen spelen een beestige
variant op kiekeboe: je ziet me wel, je ziet me niet. Poes wast uitdagend haar
pootjes op de vensterbank. Ze doet een beetje uit de hoogte. Skip houdt haar
activiteiten vanuit het bordes nauwlettend in de gaten. Ongedurig gaat hij
steeds verliggen, het is best moeilijk voor hem om zijn oerdrift te trotseren.
Toch weet hij zich gastwaardig gedragen.
Na haarzelf op een overdreven manicure beurt te hebben getrakteerd, stapt poes met veel grandeur in het kattenluik. Haar beide achterpootjes laat ze provocerend aan de buitenkant bungelen. Skip kan haar niet langer weerstaan. Vliegensvlug staat hij op, zet zijn poten op de vensterbank en snuffelt aandachtig aan haar voetjes. Poes trekt tierig haar hangende pootjes en zwaaiende staart naar binnen. Skip heeft het nakijken. Vrijwel meteen komt poes weer te voorschijn. Ze hoefde alleen maar het hoekje om. Ettelijke malen herhaalt ze het kunstje, totdat Skip het door heeft. Terwijl ze wederom met een air van ‘ik ben de enige echte verdwijnpoes’ het kattenluik binnenglipt, beent Skip door de openstaande deur de kamer in om zich te vergewissen dat poes zich domweg aan de andere kant van de muur bevindt. Gesnapt!
uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen
.JPG)
