LENIE

Bij een vergankelijke waadplaats in het winterbed van de rivier chaperonneert een paardenmeisje van ik schat een jaar of negen, een vroegoud hondje. Het beestje draagt heel schattig de oudmodische naam Lenie. Het pafferige allegaartje van een mopshond en iets harigs met korte pootjes blijkt één van de zes uitlaathondjes van het in rijbroek gestoken kind met bijbehorende blonde pony en paardenstaart. Wanneer ze Skip in het oog krijgt, laat ze de riem doodleuk uit haar handen glippen. Voordat ik kan ja-en of nee-en op haar vraag ‘mag ik ‘m aaien’, heeft ze Skip al in een liefkozende wurggreep. Skip laat het zich welgevallen omdat ze op het beeldige dochtertje van zijn vroegere eigenaars lijkt. Lenie scharrelt in de buurt rond. Het meiske wil Skip meteen toevoegen aan haar uitlaathondjes. Wat een voortvarendheid. Die komt er wel, verwacht ik. Toch zie ik me genoodzaakt om haar enthousiasme te temperen. Ik vind het veel te fijn om zelf met mijn hond op stap te gaan.

uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen