Ik bezit een fossiel mobiel. Het olms geval gebruik ik slechts voor noodgevallen onderweg. Bijvoorbeeld als er iets met Skip aan de hand zou zijn en om een sporadisch oproepje te beantwoorden en te wissen. Het apparaatje en ik vormen geen hechte mobiele eenheid zoals de eigenaars van een iPhone. Voor Skip is het dus ongewoon dat ik tijd spendeer aan deze vorm van communicatie. Hij vindt het al vreemd als het Zuid-Amerikaanse riedeltje gaat; het sein dat iemand belt of sms’t.
Opvallend is dat wanneer het deuntje speelt, Skip onmiddellijk naar me toekomt. Fungeert de ringtone als een oproep voor hem? Verwacht hij een urgent telefoontje? Wil hij geen laatste nieuwtje missen? Niets van dit alles. De wandeltijd is zijn quality time en ik dien uitsluitend aandacht aan hem te besteden. Wanneer ik een berichtje wil versturen of beantwoorden, wat zonder leesbril en qwerty-toetsenbordje moeizaam lukt, gaat er gewoon te veel van zíjn tijd af. Zelfs als hij zich op een afstandje amuseert, dien ik volledig tot zijn beschikking te staan, want wij vormen wél een hecht team.
uit de bundel: Kluif (2013) door Cela den Biesen
.JPG)
