Druilerig weer. Het loof van het dichte woud is omfloerst met dauwparels. De koekoek aan de bosrand repeteert. Kun je de naald* niet verschuiven, denk ik na een halfuurtje eeuwig gekoekoek. Oerrunderen protesteren door aanhoudend geloei. De koekoek houdt zijn kop. Skip slaat er geen acht op. Hij ploegt een slinger in de aarde, totdat hij onder een alleenstaande rozenbottel trefzeker bij de molshoop strandt. Dat komt zeer gelegen want het begint harder te regenen. Zo blijft hij droog. Hij wel.
Skip neemt de tijd. Voorpoten duwen grof zand tussen de breed uitstaande achterpoten. Zijn kont komt daardoor in opwaartse positie. Plompverloren floept er een keuteltje uit zijn gat dat blijft bungelen aan een meegelift slurfje gras. Telkens als Skip een lading naar achteren schuift, danst het kogeltje vrolijk op het neer. Gemonkel van mijn kant. Hij kijkt me met een pokdalig smoeltje aan. Het melksap van geknakte paardenbloemen heeft vermengd met aarde vlekjes achtergelaten. ‘Sproetenkop’, flap ik eruit.
*Voor de jonge lezertjes: vroeger draaiden mensen een lekker mopje
muziek door grote zwarte schijven op een platenspeler (pick-up) te leggen. Op
grijsgedraaide platen waren de groeven sleets, waardoor de naald bleef hangen
of oversprong.
.JPG)
.JPG)