Aan de gang in eigen streek. Op het kleipad vlak langs de rivier zie ik me deze wandeling genoodzaakt om Skip vast te houden: het is er vergeven van de aangelijnde pitjes. In alle kleurcombinaties passeren ze ons. Sommigen kondigen zichzelf aan met veel bombarie, anderen zijn de ijzige koelheid zelve. Ik geef grif toe dat ik stigmatiseer, maar de dolgedraaide dubieuze bruten laden zo wel heel overtuigend de verdenking op zich. Afgelopen week is Byker uit het niets aangevallen door een agressieve pit die zich had losgerukt. Haar redding was onder een geparkeerde auto schuilen. Daarom ben ik alert.
Dat even terzijde. Ik weet niet welke Skip nu angstaanjagender vindt. De enige éminence grise wordt door hem afgeblaft. Blufpoker. Ik ben meteen wakker Pfff. Eindelijk lijkt het safe. Skip hoort aan de overkant van het water gegil. Hij verwart het geluid met dat van Cruzer of Byker. Hij schiet dwars door de dichte begroeiing klaar om ... Hij zal toch niet de reddende engel uit willen hangen en naar de overkant zwemmen?! Holderdebolder ren ik het verderop gelegen struinpaadje omlaag. Daar kan ik Skip nog net aan het handvat van zijn tuig uit het water vissen. Een geluk nog dat ik voor het eerst weer de lange laarzen aanhad, anders had ik natte voeten gekregen.
Het is een crime om hem mee te krijgen. Zijn vriendin schreeuwt om
hulp, hij kan haar toch niet in de steek laten! Door zijn aanhoudendheid ga ik
hem bijna geloven. Door steeds ‘kom we gaan kijken’ te herhalen, geraken we
stapje voor stapje op de dijk. Daar turen Skip en ik op grote hoogte naar de
overzijde. Op een bankje zit een dragonderachtige dame geheel gehuld in
afslankend zwart met en hondje op schoot dat gilt bij elke voorbijganger. Als
ze voor de zoveelste keer krijst, zien we dat de spektakelende Ieniemienie een
klein muizig zwart hondje is. Skip had me bijna overtuigd.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
.JPG)
