Skip, Cruzer en Byker zijn los in het bos. Net als M. meedeelt dat Byker één meter aflegt in een fractie van een nanoseconde, zijn de schofties al verschwunden. Wij dienen tegenwoordig puur als vervoer, gelijke tred houden is er niet meer bij - het heeft iets met de recente lange trip van de boefjes van doen, ik zal het niet ingewikkeld maken.
Als hun geyip verstomt, tellen we tijd maal het aantal meters. Het kan niet anders of ze zitten in Takke Teken Land: voordeel is dat ze altijd gedrieën blijven. Onze ingeving is correct. Boezemvriend Bagno heeft de belletjes eveneens gehoord en helpt zoeken. Eer wij bij de Duitse bosrand arriveren, zetten de drie weer voet op Nederlandse bodem. M. ziet vooralsnog alleen Skip aan het einde van de grensweg die hen verboden is over te steken. But hey, that’s one giant leap for manking, one small step for a dog om Neil Armstrong te quoten. Skip wacht bij een gefingeerde taxistandplaats. De beide meiden staan verdekt opgesteld in het achterliggend loof zoals stelletjes doen om makkelijker een lift te krijgen.
M. fluit. Perfecte timing! Daar komen ze op hun tandvlees aangekakt. De drie zijn non-stop doorgegaan en he-le-maal kapot. Ze willen water, liggen en uithijgen. Toch moeten ze voor de cruciale cooling down direct op eigen kracht naar de parkeerplaats. In Skips crème vacht spot ik met het blote oog zo elf verstekelingen: takke teken! De dag erna vinden we drie onopgemerkte achterblijvers die zich vastgehaakt hebben in zijn huid. Daardoor staat de teller half juli op vijftig. *Vrij naar Pippi in Taka Tuka land.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
.JPG)
