Het begon allemaal met
de televisieserie Lassie. Zij (in werkelijkheid meerdere hij's) probeerde naast
haar houding, met hartbrekend aanhoudend geweeklaag dat door merg en been
sneed, het zoontje van haar eigenaars dingen duidelijk te maken. Vast geïnspireerd door
hun hondse held op het witte doek, laten onze rebellen ook van zich horen. Voor
ons soms cryptisch, voor de drie onderling zo klaar als een klontje.
Cruzer en Skip buiten hun talentalent uit
in hun eigen talkshow. Vooral de exalterende conversaties tussen hen zijn een
lust voor oog en oor. Cruzer (the anchor lady) bedisselt, kapittelt, klets
onzin, wauwelt en brabbelt - we zijn overtuigd dat ze ooit woordelijk
gaat spreken. Haar assortiment bevat verschillende toonsoorten en vibraties in
kefjes en blafjes voor: hier is het (konijn)!, schiet eens op, nu mag ik, stop
met graven, ik ben het er niet mee eens, ik wil van jou … Daarbij gebruikt ze
de voorpoten als handen en voeten om haar vocalen kracht bij te zetten.
Byker zendt heldere muzikale boodschappen:
krijten zodat de overige bendeleden in het hondenbos de achtervolging inzetten,
sirenejanken, en grommen uit protectionistische belangen voor wie te dicht bij
haar eigendommen komt. Die zijn: vrouwtje, hun en onze auto, en ‘haar’ koekjes.
Blaffen doet ze naar wie de brutaliteit heeft om hun huis voorbij te
gaan. Skip heeft patent op de yip die hij uit als opperste staat van
opwinding, en een binnensmondse blaf als de reuk heftig in zijn neus zit.
Het herkennen van lichaamstaal en de
geproduceerde geluiden is als het ontcijferen van een ingewikkelde kluiscode.
Knap hoe wij de wensen van hun ogen kunnen aflezen. Mochten de honden in de
toekomst verbaal gaan, dan snoeren ze ons zeker weten de mond en staan wíj met
de bek vol tanden.
uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)
.JPG)
