VRIENDSCHAP

 

Vaste prik. Elke morgen pikken we Skips hartsvriendinnen Cruzer en Byker (en hun vrouwtje M.) op om vervolgens naar ons favoriete uitlaatstekje te karren. Het komt sporadisch voor dat ze absent zijn. Behalve op zondagochtend. Dan slapen de Jackies uit en gaan Skip en ik samen op pad. Hij weet precies wanneer ze hun snipperdag nemen. Op die morgen blijft hij, in plaats van verlangend uit het raam te turen, met een berustend voorovergebogen hoofd op zijn plaats achter de bestuurderstoel zitten.

Het op elkaar ingestelde jachttrio kan mekander moeilijk missen. Ze knuffelen en spelen graag, maar bovenal jagen ze hartstochtelijk samen. Binnen het jachtteam heeft elk zijn eigen afwisselend takenpakket. Dat varieert van signaleren, najagen, yippen, graven, keffend verslag uitbrengen, enteren, blaffen, stellen, omsingelen en vangen. Om dat allemaal in je uppie te moeten doen, zou vanzelfsprekend onaandoenlijk zijn. De buit, het incidenteel gesneuvelde (onfortuinlijke) konijntje, molletje of muisje wordt eerlijk onderling verdeeld. Pret en de onderlinge samenwerking bepalen het spel.

De vakantietijd brak aan. De reislustige baasjes van Skips eigenhondig opgeleide jachtvriendinnetjes gingen op rondreis in een ver vreemd land en zouden pas na twee maanden terugkeren. Uiteraard namen ze hun geliefde viervoetertjes mee. De eerste dag, de Dag des Heeren, vormde geen probleem. Op maandag kreeg Skip in de gaten dat er iets niet in de haak was. Vergezeld van een diepe zucht staarde hij treurig door het autoraampje. Gedurende de verdere week bleef hij hondstrouw op de parkeerplaats van het hondenbos op ze wachten. Kreeg je hem eindelijk meegetroond en hoorde hij in de verte geblaf dat op dat van de meiden leek, dan spurtte hij hoopvol richting het overbekende geluid. Of meende hij ergens hun silhouet te herkennen dan moest en zou hij er naar toe. Teleurgesteld keerde hij telkens met een mismoedig gelaat terug. Met de week werd hij gedeprimeerder, bijna apathisch.

Een vreemde gewaarwording voor ons. De avontuurlijke Skip bleef tijdens onze dagelijkse uitjes, in tegenstelling tot voorheen, geluidloos met trage tred naast ons. Het wemelde van de konijnen, maar Skip deed het voorkomen alsof ze niet bestonden. Wat had het voor zin, zijn meisjes waren er toch niet. Rennen was dus tijdelijk passé. Zijn yip deed het niet meer. We besloten om de jachtbel – eerder onmisbaar om de schatteboutjes te traceren – van zijn halsband te halen. Dit tot groot verdriet van zijn rondstruinende boezemvriend Bagno die hem via het getingel feilloos op afstand kon lokaliseren. Bagno’s steun was Skips enige lichtpuntje in die donkere dagen. Vanwege autopanne verscheen hij de tweede vakantiehelft ook niet. Skip ging officieus in rouw en nog net niet in hongerstaking.

Tot overmaat van ramp viel Skips zesde verjaardag in de vakantieperiode. Zijn verjaardagfeest stelden we daarom uit. De zes cadeautjes die hij alvast in ontvangst had mogen nemen, hielden hem op de been. Elke dag snoof hij er wel een paar keer aan om zo de geur van zijn vriendinnetjes vast te houden. En elke zaterdag mocht hij er eentje uitzoeken en zelf openmaken. Voor eventjes fleurde hij dan op.

Achteraf bleek die voor Skip nare tijd wel degelijk nut te hebben gehad. Doordat hij minimale behoefte had gevoeld om alleen op pad te gaan, merkte hij dat bij ons lopen ook zo zijn (smakelijke) voordelen had. Bovendien konden we alternatieve routes die anders taboe waren, nemen. Onbekende terreinen verkennen leidde hem af. We stelden hem een deal voor: voor elke tien wandelingen die hij bij ons zou blijven - in plaats van te ontsnappen om te gaan jagen - verdiende hij een tripje naar zee. Het bleek een schot in de roos en een goede stimulans. Inmiddels zijn we regelmatige strandgangers. Beloofd is beloofd!

Een roemrucht tijdperk van wachten en geduld hebben is voorbij. Skip en de meiden zijn herenigd. De passie is gebleven. Dolblij vieren baasjes en hondjes hun thuiskomst en voor Skips verjaardagsfeest pakken we grootst uit. En de yip - oh, wat hadden we die gemist! - doet het weer. Alles is weer als vanouds. Nee, beter eigenlijk want de bel hoeft nog zelden om. De jachtige taferelen van weleer herleven dagelijks, maar Skip en zelfs Cruzer en Byker luisteren ineens veel beter. Sterker nog: ze corrigeren elkaar indien de ander een commando negeert. Doorlopen en één keer fluiten is tegenwoordig voldoende om ze te laten volgen. Waren ze door hun scheiding en de opgedane ervaringen verstandiger geworden? De tijd zal ons leren of het zo eenvoudig blijft. Binnenkort gaan de meisjes nogmaals op reis, een tripje van kortere duur. Skip is nog onwetend.

uit het boek: De rebellen maken er een bende van (2014)