ATB’ers op de dijk snijden ons onbeschoft de pas af op deze
winderige zondagmorgen. Ze nemen bruut voorrang op het verharde pad in plaats
van uit te wijken in het mulle zand erlangs, waarvoor deze lompe fiets onder
andere bedoeld is. Het schijnt dat meer wandelaars geterroriseerd worden door
deze onsportieve alleen-op-zondag-op-de-pedalen-klimmers. Geef mij maar een attente colonne gladgeschoren wielrenners. Skip
voelt zich gestalkt. Hij blijft staan, totdat alle all terrain bikers
voorbij zijn. Aansluitend wordt de achterhoede door typisch drijfgedrag naar
mij opgebracht.
Gangbaar is dat we tijdens zulke drukte verkassen naar het stukje
omheind niemandsland dat ingesloten ligt tussen het talud en de parkeerplaats.
Vanwege de driehoekige vorm, en de dichte begroeiing waardoor de hond die zich
daarin begeeft voor even van de aardbodem verdwenen lijkt, noem ik het de
Bermudadriehoek. Waarom de driehoek überhaupt is afgerasterd, is een raadsel.
Zomaar is de draad verdwenen. De voor- en achterkant en aan de
punt. Alles op mysterieuze wijze weg. Waarom weet niemand. Onze veilige haven
waarin de honden verstoppertje konden spelen, is onbruikbaar geworden. Skip
baant zich een weg door de frisgroene struiken. Hij had gauw door dat er ineens
extra in- en uitgangen zijn.
uit de bundel Bezige Bu (2015)
.JPG)
