BERMUDADRIEHOEK

 

ATB’ers op de dijk snijden ons onbeschoft de pas af op deze winderige zondagmorgen. Ze nemen bruut voorrang op het verharde pad in plaats van uit te wijken in het mulle zand erlangs, waarvoor deze lompe fiets onder andere bedoeld is. Het schijnt dat meer wandelaars geterroriseerd worden door deze onsportieve alleen-op-zondag-op-de-pedalen-klimmers. Geef mij maar een attente colonne gladgeschoren wielrenners. Skip voelt zich gestalkt. Hij blijft staan, totdat alle all terrain bikers voorbij zijn. Aansluitend wordt de achterhoede door typisch drijfgedrag naar mij opgebracht.

Gangbaar is dat we tijdens zulke drukte verkassen naar het stukje omheind niemandsland dat ingesloten ligt tussen het talud en de parkeerplaats. Vanwege de driehoekige vorm, en de dichte begroeiing waardoor de hond die zich daarin begeeft voor even van de aardbodem verdwenen lijkt, noem ik het de Bermudadriehoek. Waarom de driehoek überhaupt is afgerasterd, is een raadsel.

Zomaar is de draad verdwenen. De voor- en achterkant en aan de punt. Alles op mysterieuze wijze weg. Waarom weet niemand. Onze veilige haven waarin de honden verstoppertje konden spelen, is onbruikbaar geworden. Skip baant zich een weg door de frisgroene struiken. Hij had gauw door dat er ineens extra in- en uitgangen zijn.

uit de bundel Bezige Bu (2015)